Als er een genre is waarmee Richard Strauss zich zijn hele vijventachtigjarige leven heeft bezig gehouden, is het wel het liedgenre, van zijn vroege liederen opus 10 tot de postuum uitgegeven 'Vier Letzte Lieder'. Omdat Strauss' vrouw, Pauline de Ahna zelf sopraan was, zijn de meeste van zijn liederen voor sopraan en piano geschreven, al volgden al snel bewerkingen voor andere stemtypen. Orkestraties van de meer gekende liederen volgden soms decennia na hun compositie maar de oorspronkelijke versies, met hun meer kleinschalige, minder rijkelijke begeleiding blijven een integraal onderdeel vormen van het repertoire van elke liedzanger. De Duitse mezzo Hedwig Fassbender maakte voor deze uitgave een selectie uit voornamelijk vroege liederen van Richard Strauss (de liederen opus 10, 15, 19 en 27).
Jammer genoeg is het eerste dat bij mezzosopraan Hedwig Fassbender opvalt, haar wijde en snelle vibrato, die haast automatisch een rol gaat spelen bij elke langere noot. Dit is een ziekte die wel meer mezzo's en alten kennen maar teveel is soms werkelijk teveel en wanneer elke hoge, luide of aangehouden noot zo stereotiep van vibrato wordt voorzien gaat er wel wat kwaliteit verloren. Toch zorgt ze voor variatie in haar interpretatie, met een erg strijdvaardig 'Ich Liebe Dich' op.37/2 met zijn heroïsche afwisseling tussen majeur en mineur. Enkele liederen komen, ondanks Fassbenders soms wat gezwollen manier van zingen, toch erg intiem en introvert over en daar zijn de twee liederen 'Nachtgang', op.29/3 en 'Ach Lieb, ich muss nun Scheiden' op.21/3 mooie voorbeelden van.
Pianist Hilko Dumno houdt zich over het algemeen vrij sterk op de achtergrond, wat betreft de balans met Fassbender. Hierdoor krijgt de luisteraar wat snel de indruk dat het hier om een cd gaat die rond de zangeres is opgebouwd, in plaats van rond beide leden van het liedduo. Toch zorgt Dumno voor aardig wat sfeer, waar hij wat breder aan bod mag komen, zoals in het vrolijke lied 'Begegnung' of in de even vrolijke maar toch subtiel aangepakte begeleiding van 'Nichts' op.10/2. Zo is ook de begeleiding van 'Lob des Leidens' erg stormachtig gespeeld, al komt dit, weer, omwille van de balans tussen zangeres en pianist niet altijd even frappant naar voren.
Dit liedrecital heeft zeker kwaliteiten maar ook enkele minpuntjes: Fassbenders grote stem doet het wat minder in dit intieme genre en ook de balans (en opnamekwaliteit) hadden rijker gekund, zeker wat de piano betreft. Maar wel een smaakvolle keuze uit Strauss' liedrepertoire...
Meer over Richard Strauss
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
