Arnell is een van Engelands oudste, nog levende componisten en hoewel hij lang niet zo onvermijdelijk is als bijvoorbeeld Benjamin Britten heeft hij in een carrière die van het begin van de Tweede Wereldoorlog tot vandaag de dag strekt, toch een onuitwisbare stempel gedrukt op het Engelse muziekleven.
Arnell was de componist van zes symfonieën, enkele concerti en een aanzienlijk kamermuziekrepertoire maar ook van een grote hoeveelheid filmmuziek. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak studeerde Arnell namelijk in de Verenigde Staten en de oorlog belette hem naar Engeland terug te keren. Om zijn bestaan in de VS te ondersteunen zocht hij dan ook werk als componist in Hollywood en filmmuziek is hij de rest van zijn leven blijven schrijven. Geen wonder dan dat de drie symfonische werken op deze plaat een sterk Amerikaans tintje bezitten, met hun brede lijnvoering en epische en toegankelijke karakter. Dit is niet muziek die louter tonaal blijft maar Arnell wijkt nooit af van een compositie-idioom dat kleurrijk en melodieus overkomt.
Arnells eerste symfonie is een klassiek opgezet werk dat zijn inspiratie haalde uit Stravinskis 'Symfonie in C', dat Arnell tijdens zijn eerste maanden in Amerika uitgevoerd hoorde. Het krijgt van dirigent Martin Yates een vrolijke, opgetogen finale mee en een langzaam deel dat van veel bombast behoed wordt door een relatief snel tempo. Alleen jammer dat het scherzo wat vormloos klinkt, zonder veel nadruk op de snelle walsritmes die dit deeltje opwindender hadden kunnen doen klinken.
Dan klinkt de zesde symfonie uit 1994 moderner, mede dankzij de belangrijke rol die Arnell het slagwerk en de piano geeft (de bijnaam van het werk is niet voor niets 'Het Aambeeld', een stuk smidsgereedschap dat net als in Verdis slavenkoor uit 'Nabucco' het orkest ondersteunt). De symfonie klinkt ruwer, expressionistischer met enkele harde slageffecten, scherpe contrasten binnen elk deel en een nadruk op snijdende, schrille klankkleuren.
De 'Sinfonia quasi Variazioni' uit 1941 tot slot was Arnells eerste poging om het genre aan te pakken, een vrij kort, vijfdelig werkje dat doorheen haar voor de hand liggende thema-en-variatiereeks constant knipoogjes geeft naar de filmmuziek.
Het Nationaal Orkest van Schotland beschikt over prachtige blazers en Arnells muziek geeft hen meer dan voldoende materiaal om te spelen. Een breed kleurenpalet bij de houten wordt gebalanceerd door een sectie koperblazers met prominente bassen. De strijkers klinken warm en breed, met een donkere basiskleur die deze opname typeert in plaats van een lichte, meer lumineuze kijk op deze muziek.
Wie naar Arnells muziek luistert, hoeft zich niet te verwachten aan grote verrassingen maar Arnells toegankelijke stijl en aantrekkelijke orkestratie en de brede, volle interpretatie die zijn muziek van het Royal Scottisch National Orchestra en Martin Yates krijgt zorgen voor een aangename, interessante beluistering.
Meer over Richard Arnell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
