Elk jaar heeft zo wel zijn dieptepunten. John Lennon en Yoko Ono’s eerste duo-album ’Two Virgins’ indachtig, het album dat nog steeds op talloze lijstjes als “slechtste album ooit” vermeld staat, krijgt de goede smaak anno 2010 alweer flinke klappen. Deze keer zijn het geen popidolen die zich aan een zweverig pseudo-avant-gardistisch tripje wagen, maar komt de verrassing van de andere kant aangewaaid. De gevierde operazangeres Renée Fleming, zonder overdrijven een nationale heldin in Amerika, neemt op ‘Dark Hope’ immers op potsierlijke wijze enkele popklassiekers onder handen uit meer dan 50 jaar luisterrijke muziekgeschiedenis. Onder meer ‘Mad World’, ‘In Your Eyes’ en ‘Hallelujah’ (stuk voor stuk dijken van nummers, dat hoeft niet meer gezegd) krijgen een bedroevend slechte lezing, een “moderne” update met smakeloze synthesizers, kitscherige drumpartijen en oversentimentele zang van een niet eens denderende Renée Fleming.
Dat de zangeres niet terugdeinst voor een uitstapje naar de “andere” muziek, zal de gemiddelde jazzliefhebber geweten hebben. Op ‘Haunted Heart’ uit 2005 strikte Fleming nog Bill Frisell op gitaar en Fred Hersch aan het klavier voor een avontuur binnen het voor haar onbekende genre. Eenmaal de smaak te pakken maakte ze een jaar later zelfs ‘Love Sublime’ (kan de referentie naar het meesterwerk ‘A Love Supreme’ van John Coltrane duidelijker?) aan de zijde van Brad Mehldau, zo mogelijk een nog begaafder en beroemder pianist dan Fred Hersch. Intussen al weer wat ouder, verklaart Fleming in het bijgevoegde boekje gecharmeerd te zijn door de muziek waar haar kinderen zo dol op zijn. Ze kreeg via Mercury Records het voorstel om een album met moderne klassieken in te blikken, een aanbod waar ze gretig op in ging.
‘Dark Hope’, volgens Renée Fleming een “interessante paradox”, kan men bezwaarlijk slecht gezongen noemen, maar de algehele sfeer is onmiskenbaar gemaakt voor de door een supermarkt dolende grote massa en de doorzichtige arrangementen zijn gelardeerd met overmatige porties opzichtig sentiment. De hele cd mist elke zweem van bezieling en is er louter op gericht een weinig kritisch publiek met een kluitje in het riet te sturen. Het meest frustrerende is dan ook de totale overbodigheid van ‘Dark Hope’, gezien deze covers geen enkele toegevoegde waarde hebben tegenover de originelen. Vanaf de eerste maten van ‘Endlessly’ wordt al duidelijk welke zeemzoeterige kant het album op gaat, waarna het alleen maar erger wordt en vooral blijft aanslepen. Prent deze cover goed in uw hoofd, zodat u dit plaatje niet per abuis meeneemt als het binnen hier en vijf jaar bij de gratis artikelen in de plaatselijke platenzaak verzeild raakt.
Meer over Renée Fleming
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
