Om meteen met de deur in huis te vallen: diegenen die al jaren zitten te wachten op een vervolg voor Ok Computer zullen teleurgesteld zijn na het downloaden van The King Of Limbs. Ja, downloaden, want de nieuwe release van Thom Yorke & Co is opnieuw via het internet aan de wereld voorgesteld. Nadat ze hun vorige plaat gratis ter beschikking stelden en daarmee de verzamelde muziekindustrie een gigantische middenvinger lieten zien, gooien ze hun nieuwste opnieuw integraal op het web (weliswaar tegen betaling deze keer). En ja, teleurgesteld, want Radiohead anno 2011 is eigenlijk niet meer te vergelijken met de band die in 1993 Pablo Honey uitbracht.
Opener 'Bloom' zet meteen de toon voor een muzikaal interessante maar niet altijd even licht verteerbare trip. Een haastig gespeeld pianodeuntje wordt meteen vervormd door enkele effecten, een rusteloze drumlijn gaat op de achtergrond stevig tekeer en de ijle stem van Yorke zorgt voor een haast dromerige sfeer. De hoorns en violen die op de achtergrond doorklinken, geven het geheel iets bevreemdend mee, maar zorgen wel voor de extra laag die het nummer interessant maakt. 'Morning Mr. Magpie' gaat verder op hetzelfde elan, maar houdt het iets meer gestructureerd. Het nummer is haast volledig opgebouwd rond een minimalistisch deuntje, opnieuw ondersteund door een hyperactieve drumpartij. Ook valt op hoe weinig zang er voorkomt in de nummers, wat het speciale stemgeluid extra in de verf zet. 'Little By Little' volgt een iets klassieker patroon en blijft bijgevolg ook makkelijker in het hoofd zitten. Toch is het aangewezen om ook dit nummer aandachtig te volgen, er zitten zo veel verschillende lijnen in de muziek dat het moeilijk is om ze allemaal in één keer te horen. Ook voor single 'Lotus Flower' valt een gelijkaardige conclusie te trekken. Het nummer is vrij helder opgebouwd, maar brengt zo veel verschillende geluiden samen dat het pas na enkele luisterbeurten al zijn geheimen prijs geeft. De stem van Thom Yorke gaat ook hier door merg en been, en hoewel de drumlijnen overal erg tegendraads klinkt hebben de meeste nummers haast iets rustgevend. Bij het schitterende 'Codex' klinken de oude geluiden nog een beetje door, zonder dat het nummer uit de toon valt. Het vormt een volledig en totaal rustpunt waarin Radiohead aantoont hoe weinig er nodig is om een geniaal nummer te maken. Met weinig meer dan een piano, een stem en een paar goed getimede geluidseffecten wordt een droomwereld geschilderd die maar weinigen onberoerd zal laten.
Naar het einde toe laat de band het tempo ietsje zakken en maken de energieke drums en effecten plaats voor een ruimer, kalmer geluid waarin de vocalen van Yorke het beste tot hun recht komen. Wanneer de trip eindigt is dit eerder als een ontwaken, zonder 'The King Of Limbs' daarmee slaapverwekkend te noemen. Het is een plaat waarop Radiohead zijn muziek verder verrijkt en verder blijft experimenteren met het geluid dat ze sinds de eeuwwisseling zijn beginnen ontwikkelen.
