Bestaat er zoiets als vrouwelijke of mannelijke muziek? En zo ja, wat mogen daar dan wel de muzikale kenmerken van zijn? In de klare en heldere muziek van het Queen Mab Trio typisch vrouwelijke eigenschappen ontwaren is te gemakkelijk. Al was het maar omdat het muzikale parcours van de Nederlandse altvioliste Ig Henneman, de Canadese klarinettiste Lori Freedman en haar landgenote en pianist Marilyn niet onderdoet voor dat van hun mannelijke collega's. Componeren, improviseren en het leiden van meerdere eigen ensembles: de muzikale ambities van de leden van het Queen Mab Trio zijn niet beperkt te noemen.
Toch is de muziek op 'Thin Air' bij momenten best toegankelijk. Grofheden en zuivere powerplay moeten het afleggen tegen de finesse van kamermuziek met de verworvenheden van de hedendaagse klassiek. De verfijning komt extra sterk naar voren door de repetitieve en soms zelfs tonale fragmenten die in de verschillende stukken opduiken zonder dat de muziek zomaar vlot voorbij vloeit. Dissonanten, ritmische spanning en moderne speeltechnieken zijn schering en inslag waardoor de luisteraar er soms het raden naar heeft of de muziek nu geïmproviseerd dan wel gedeeltelijk of helemaal uitgeschreven is.
Hier en daar zijn in de stukken duidelijke referenties naar het 'Scherzetto' uit 'Roméo et Juliette' van Hector Berlioz te horen. Vooral in 'Drums en Trumpets' is er niet naast de chromatisch dalende lijn of de kenmerkende akkoordprogressie van de Franse componist te horen. Bovendien lijkt deze track – een dodenmars met een minimale metrische houvast – ook te knipogen naar Berlioz' 'Symphonie Fantastique'.
Het Queen Mab Trio is op zijn sterkst wanneer het kan uitpakken als een echt trio waarin de drie dames evenwaardig zijn of wanneer er een duidelijke rolverdeling is tussen begeleiding en frontvrouw(en). Het duidelijkst klinkt het trio in de composities van altvioliste Henneman. 'Vehement' zet repetitief en ritmisch in waarna de drie uit elkaar deinen maar toch op de een of andere manier voeling blijven houden met elkaar, waardoor ze plots weer in hetzelfde ritme terechtkomen.
Lori Freedman houdt in 'Hersenspinsels' het ensemble dan weer strakker samen. Niet dat ze allemaal gelijkritmisch paraderen, maar bij aanvang heeft de muziek een classicistisch aureool dat enkel verstoord wordt door de dissonanten. Daarna wisselt het trio een tiental keren van gedaante (brede klanken of vrijer spel), waarbij de homogeniteit van de groep heel strak bewaard wordt. Deze vorm van al dan niet onuitgesproken samenhorigheid wordt ook gebruikt door Marilyn Lerners in 'Spiders Fingers' waar de verschillende muzikanten elk in een eigen ritme één of enkele noten herhalen. Door geleidelijk aan van die beperkte keuze aan tonen af te wijken – een van de momenten waarop het trio sterk schatplichtig is aan de populaire Amerikaanse repetitieve componisten – ontstaat de melodie die later uitgeeft op een pointillistische staccatopassage en een melodisch vloeiender deel.
Op de cd 'Thin Air' is te horen hoe sterk het Queen Mab Trio als geheel opereert zonder dat de grenzen daarom exact vastgelegd worden. Dat dit muzikale niveau niet steeds wordt doorgetrokken naar de geïmproviseerde solopassages is geen onoverkomelijk probleem. Daarvoor is het triospel meer dan indrukwekkend genoeg.
Meer over Queen Mab Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
