‘De Objectieve Lach’ is de titel van een bewerkte live-opname van vijf artiesten, verschenen op het Nederlandse platenlabel Narrominded. Op youtube circuleert een kort filmpje van het concert dat plaatsvond tijdens de opening van de expositie ‘The Object Lag’ in de Nieuwe Vide te Haarlem. Herman Wilken en het trio Puin+Hoop zit aan de ene kant van de zaal met elektronica te musiceren terwijl Coen Oscar Polack aan de andere kant op zijn sax blaast. Ertussenin staan mensen ongegeneerd met elkaar te kletsen en te drinken alsof er een soundcheck aan de gang is. Vreemd eigenlijk want ‘De Objectieve Lach’ is niet meteen een stuk dat als achtergrond dient voor een gezellig babbeltje.
De muziek is gestoeld op improvisatie door elektronische klankvervormingen. Puin+Hoop, Herman Wilken en Coen Oscar Polack zijn uitgerust met gitaren, iPhone, laptops en diverse elektronische apparatuur zoals een analoge synthesizer. Die gebruiken ze om allerlei onconventionele en lawaaierige klanken uit de speakers te toveren. Het klanklandschap komt langzaam op gang en bestaat uit ruwe geluidselementen. Van vluchtige ambient is hier bijgevolg geen sprake aangezien de muziek industrieel en mechanisch klinkt. Met geruis, geknars en allerlei trillende geluiden wordt het stuk vol gestoken en ontstaat een eigenzinnig verhaal van vijf artiesten.
Ze experimenteren erop los en verkennen continu nieuw terrein waardoor de compositie in snelle vaart boeiende verschuivingen kent. Stemfragmenten, panfluitachtige geluiden, glibberige klanken en zuivere drones komen onder meer aan bod in het eerste deel. In het midden van het album, na een dik beladen klankenpallet van georganiseerde noise, bouwt de muziek op naar een hoogtepunt. Langzaam maar zeker komt de saxofoon van Coen Oscar Polack aandrijven die de muziek verrijkt met zijn indringende tonen. Vooral wanneer de blaasgeluiden met reverb worden verlengd, ontstaat een immense muur van geluid die zachtjes zijn schoonheid prijsgeeft.
De saxofonist krijgt mettertijd meer ruimte en gebruikt die dan ook om het geritsel en gesuis bij te staan. Naar het einde toe worden de artiesten losser met hun instrument wat leidt tot speelse en ongecontroleerde stukken. De drukke delen in ‘De Objectieve Lach’ blijven genietbaar doordat ze ingebonden zijn tussen rustigere fases. Zo werden tevens de laatste tien minuten van dit succesverhaal gebruikt om het album vreedzaam te beëindigen.
Het mag gezegd: de muziek ligt niet voor de hand, zelfs niet voor de kunstzinnige aangelegenheid waar ze tot stand kwam. Het is dan ook niet meteen een opname om tussen de bedrijven door te draaien, eerder om nauwgezet te ervaren. Het cd’tje ‘De Objectieve Lach’ staat dan ook garant voor een langdurige en intense luistersessie. Met de nodige wil van de luisteraar, kan hier een behoorlijk muzikale trip gemaakt worden.
