Mark Meyers is een oude bekende: door zijn samenwerkingen met groepen als dEUS, Kiss My Jazz en Moondog Jr. (het latere Zita Swoon) stond hij aan de wieg van de "Flempop". Deze voornamelijk Antwerpse scene oogstte begin jaren '90 succes in eigen land en slaagde er zelfs even in de internationale aandacht op België te vestigen. Meyers was indertijd co-frontman bij het weergaloze Kiss My Jazz, waarmee ook Rudy Trouvé goede sier maakte. De twee hebben elkaar nooit uit het oog verloren (Antwerpen is natuurlijk niet zó groot) en spelen ook nu nog samen in bands als The Love Substitutes en Pox. Die laatste is een quintet rond Meyers en pianist Koen Van den Camp, maar de Pox-sound wordt voor een groot deel ingekleurd door Trouvé's kenmerkend inventieve gitaarspel. 'On Your House' (een verwijzing naar "a plague o' both your houses" uit Shakespeares 'Romeo and Juliette') is een sfeervolle break-up-plaat en telt meer dan een paar memorabele songs.
Al van bij het eerste nummer worden de hoogdagen van de Antwerpse alternatieve rock in herinnering gebracht: het slepende 'Waiting 'Till You're Gone' lijkt zich af te spelen in een rokerig café waar de jukebox-pc zijn intrede nog niet heeft gedaan. 'Stay' is een low key rocksong waarin Trouvé zijn minimalistische ding kan doen: de gitarist heeft immers zelden meer dan twee noten nodig om een song onmiddellijk herkenbaar te maken. Het ingehouden, bluesy 'Maybe Someone' lijkt verwant aan Moondog Jr.'s vroege werk. In dit opzicht leiden Meyers' vaak dramatische vertolkingen wel eens tot een vergelijking met Stef Kamil Carlens. Het is waar dat beide heren over een gelijkaardig timbre beschikken, maar Meyers performance lijkt meer verwant aan die van de jonge Carlens, toen die nog niet geïnteresseerd was in twijfelachtige disco en Franse chanson. Meyers gaat vervolgens een beetje over the top in het sombere, defaitistische 'Cry Now'. Hoewel de song te lijden heeft onder het teveel aan emotionaliteit is het een van de markantste tracks op 'On Your House', dankzij een hoekig refrein en Trouvé's messcherpe leadriff. Het beate 'Walk Around' kan muzikaal zeker bekoren, maar Meyers beperkt zich in het refrein tot het herhalen van de zin "Walk around with you", wat na enkele luisterbeurten behoorlijk op de zenuwen kan beginnen werken. 'Same Old Me' is een rocker van formaat waar John Lennon trots op zou geweest zijn, met als gevleugelde catchphrase "Don't need somebody like you / I can psychoanalyse myself too". 'Broken' wordt voornamelijk aangedreven door de toms van drummer Dirk De Hooghe en Jurgen Leclercqs fijnzinnige, repetitieve basspel. Verder zorgen Van den Camps schaarse pianotoetsen en Trouvé's verstilde gitaarnoise voor een ijzige sfeer. Een volgend hoogtepunt is het mooie 'This Room', dat moeiteloos naast het beste van de hoger genoemde collega's kan overeind blijven. Opvallend is dat Trouvé's inbreng hier tot een absoluut minimum beperkt is, alsof de song intrinsiek al meer dan genoeg te bieden had. 'On Your House' wordt afgesloten met het indrukwekkende 'Leave Me Like a Friend', een song die Meyers indertijd al live speelde met Kiss My Jazz. Het nummer gaat na enkele verzen over in een opbouwende instrumentale passage, waarin de broeierige, koortsige sfeer wat doet denken aan het The Doors-epos 'The End'.
'On Your House' is een meer dan verdienstelijk album met enkele kanjers van songs, maar het mist een beetje een eigen karakter. Meyers is duidelijk een begenadigd songschrijver en een uitstekende zanger, maar zijn composities zijn zelden bijzonder origineel van aard. In zijn beste momenten kan Pox de boel opsmukken met Trouvé's zoals steeds onberispelijke input, maar de mindere tracks zijn er niet mee gered. Desondanks baadt dit album in een donkere, bijna tastbare sfeer die lijkt voort te vloeien uit de songs zelf en het is net die sfeer die de luisteraar zal bijblijven. Het vinden van een producer die dit voordeel beter kan benutten, zou voor een volgend album het verschil kunnen maken.
Meer over Pox
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
