Pierre Vervloesem is een oude rot in het vak. Deze Waalse gitaargod zorgde voor het betere scheurwerk bij het legendarische X-Legged Sally, en producete onder andere (een volledige lijst is te vinden op zijn website) twee albums van dEUS (samen met Peter Vermeersch). Hij heeft ook een groot aantal groepen als gastmuzikant in de studio versterkt en verschillende albums (van onder andere Flat Earth Society) gemixt en opgenomen. De speelstijl van Pierre Vervloesem is erg herkenbaar, en koppelt virtuositeit aan originaliteit doorheen een brede waaier van stijlen. Voor 'Rude', zijn zesde soloalbum, heeft hij naar eigen zeggen 16 uur gerepeteerd met muzikanten die hij niet kende, waarna hij twee dagen met hen in de studio zat. Het resultaat is een heel spontane plaat met sterke composities waarrond vlot geïmproviseerd wordt.
De muziek op 'Rude' valt niet zomaar in een hokje te plaatsen. Pierre Vervloesem plaatst zich ergens tussen progrock, industrial en freejazz, maar laat ook geregeld plaats voor bijvoorbeeld bluesaccenten. Stijlen worden voortdurend gewisseld en vermengd, zodat een intrigerende, incestueuze en verrassende mix ontstaat. Op een erg ironisch aandoend kermisdeuntje in 'Emile Zola's Jacuzzi' na bevat 'Rude' zeker geen lichte muziek, daarvoor is het allemaal te complex, dissonant en onregelmatig. Traditionele songstructuren zijn ook ver te zoeken op 'Rude'. Vaak bestaat een nummer uit een paar thema's die afgewisseld en ingewikkeld verweven worden en waarrond geïmproviseerd wordt. Een knap staaltje van zo'n verregaande structuur is het heerlijke 'Tubular Belge'. Het nummer begint met een industrialriff op gitaar, die langzaam uitgebouwd wordt met drums, krakende bas en een keyboard dat aan X-legged Sally doet denken. Dan valt een trompet op magistrale (lees: Ben Hur-achtige) wijze in en begint een strak rockstuk dat weer afgewisseld wordt met een wals. Al deze elementen worden dan verder vermengd, tot het nummer met jazz eindigt. ''n Roll' zoekt het dan weer meer in X-Legged Sally-achtige rock vermengd met bluesrock, adembenemende keyboardpartijen en rare mandolineklanken uit Vervloesems gitaar. Dat dit het soloalbum van een gitarist is wil overigens niet zeggen dat deze plaat bestaat uit ellenlange gitaarsolo's. Een typische gitaarsolo is niet terug te vinden op 'Rude' en zou er ook niet op passen. Vervloesem vervult meestal wel de leidende rol, maar doet dit duidelijker als ritmegitarist dan als leadgitarist, hoewel het onderscheid op deze plaat redelijk onbestaande is. Ook de andere muzikanten komen zeker voldoende tot hun recht. Ondanks de beperkte repetitietijd lijken de bandleden perfect op elkaar ingespeeld. De improvisaties worden perfect in het geheel verwerkt en de timing zit erg strak, zelfs in de stukken freejazz en noise.
Meer over Pierre Vervloesem
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
