Piano Club zag in 2006 het levenslicht als nevenproject van enkele jonge muzikanten uit de levendige Waalse indiescene. Onder andere Anthony Sinatra, zanger/gitarist van Hollywood Porn Stars, en Salvio Ladelfa, drummer van het inmiddels ter ziele gegane Malibu Stacy, sloegen de hand in elkaar voor spontane spielerei met euforische synthesizermelodieën en onversneden eighties melancholie. In 2010 bleek ‘Andromedia’ een uiterst genietbare debuutplaat; de tweede langspeler ‘Colore’ is van hetzelfde laken een broek.
Net zoals zijn gouwgenoten van Girls In Hawaii strooit Piano Club kwistig met zachtmoedige zang en goudeerlijke melodielijnen. De weidse opener ‘Today’ verkiest echter zwierige synthesizers en opzwepende ritmes boven akoestische gitaren en ingetogen slagwerk. Het uptempo ‘Me & Myself’ is de dartele soundtrack van het egocentrisme, waar slepende toetsen en speels gitaargefröbel rechtstreeks inwerken op de dansbenen.
‘Olivia’ kneedt pulserende basriedels en dromerige vocalen tot een verdraaid catchy synthpopnummer. Ook het energieke ‘On The Wagon’ weet poppy deuntjes en stuwende grooves perfect te doseren. In ‘Wyelm’ versmelten zoemende bas, hoekige postpunkdrums en friemelende gitaarlijntjes opnieuw tot een heerlijke elektronische trip. De onderkoelde wavepop van ‘A Long Time Ago’ en tribale ritmiek van ‘The Captain’ kiezen op hun beurt voor een meer bezwerende aanpak.
Het moge duidelijk zijn dat Piano Club de kunst verstaat om een goeie popsong te schrijven. ‘Colore’ bevat tien vlot weghappende composities die even fris als vermakelijk zijn. Soms is het resultaat iets te vrijblijvend: zo glijden de triviale melodieën van het gelikte ‘Ain’t No Mountain High’ eerder onopgemerkt voorbij. Meestal gaan onbevangen muzikale thema’s en oprecht sentiment gelukkig hand in hand voor een aanstekelijk en dansbaar feestje.
