PHINC, ofte Pirotton – Houben Incorporation is het kwintet rond gitarist Jacques Pirotton en saxophonist Steve Houben. Houben en Pirotton werken al langer samen in verschillende groepen, gaande van een trio met drummer Stephan Pougin tot een kwartet met ook Sam Gerstmans op contrabas erbij. Voor Phinc nemen Pirotton en Houben ook accordeonist Philippe Thuriot onder de arm om hun eigenzinnige muzikale avontuur nog meer te versterken. Samen zoeken ze de grenzen van jazz af en incorporeren ze stijlelementen uit rock, elektronische en klassieke muziek in een vrije fusionvorm die meestal jazz als basis heeft.
Met een mix van zoveel stijlen is het duidelijk dat dit album stijf staat van de variatie. Het tweedelige openingsnummer 'News From a New Continent' klinkt in het eerste deel 'Members of My Crew' fris en vrolijk door een typische acid-jazz groove, een vette wah-wah gitaar en een parmantig deuntje op altsax. Het tweede deel, 'Mutiny and Retreat', trekt door krachtige en variërende ritmes en een solerende, jankende gitaar een iets rauwere kaart, maar blijft desalniettemin in het loungy sfeertje dat de twee nummers met elkaar verbindt. De muiterij komt er vooral door de accordeon van Philippe Thuriot, die met zijn melancholische spel zorgt voor een wat trieste noot in het oorspronkelijk vrolijk en uptempo sfeertje. In het treurige 'Death's Dateless Night' gaat Phinc verder op dit elan, met vooral de zeemzoete melodie van Steve Houben op sopraansax die sterk opvalt. Voor wie dan dreigt in slaap te vallen, is 'Maybe Not!' een koude natte emmer water in het gezicht. Phinc gaat hier voor een avant-gardistische chaos, met onregelmatig geblaas op de hoorns en gemep op de drums, dissonante accordeonklanken en een krakende en piepende gitaar die overal doorheen scheurt. Vreemd genoeg valt alles dan plots terug tot een ietwat saai en zwaarmoedig gitaar-gepingel op het titelnummer 'Old Woes New Wail' en Chopin's 'Nocturne Op. 15 n° 3', dat pas van het Pirotton-Houben-duet 'April-Fool' terug interessant wordt. Alhoewel een even kalme sfeer, brengt het gezamenlijke gitaarspel van Pirotton en de piano van Steve Houben een intiem verhaal dat blijft hangen. Alhoewel er heel creatief met percussie wordt omgesprongen en Steve Houben een mooie tenorsaxmelodie ten beste geeft, is ook 'First Tear' een wat tam nummer dat nooit echt de aandacht trekt. En met afsluiter 'Hear Nothing', een ijle combinatie van loops met hoge gitaarklanken, een tropische fluit en sporadische piano-akkoorden lijkt dit album op een al even vreemde manier uit te bollen.
Samenvattend valt de grote diversiteit op die de inspiratie voor dit album heeft gegeven, maar is het spijtig dat er daardoor geen stukken bij zijn die tot echte hoogvliegers gerekend kunnen worden. De creativiteit waarbij stijlen met elkaar vermengd worden doet verlangen naar meer, iets waar de groep vooralsnog in te kort lijkt te schieten. Misschien dat dit een opstap is naar beter werk in de toekomst!
Meer over PHINC
Verder bij Kwadratuur
