Het gebeurde al wel eens eerder dat het Nederlandse elektronicalabel Narrominded progressieve gitaarprojecten releaste, maar met Peal wordt toch wel helemaal een extreme richting opgezocht. De onstuimige instrumentale mix van punk en artrock scheert en scheurt op de ep met veelzeggende titel ‘III’ in het rond. Op dit derde album gaat het Haagse gezelschap naar eigen zeggen op zoek naar een evenwicht tussen rust en drukte. Maar het lijkt er sterk op dat felle, agressieve partijen het geheel domineren.
‘III’ trekt vanaf het begin de schuif helemaal open. De technisch complexe structuren die het drietal met gitaar, bas en drum optrekt, bulken van de melodieuze thema’s. Hoekige drumpartijen, bluesmetal gitaarrifs en een hikkende funkbas vormen een bizar gierend triumviraat waarbij niet geaarzeld wordt om van de hak op de tak te springen.
In ‘Roar’ mag het ritme aanvankelijk even omlaag in een soort van tikkende breakbeat met industriële drones. Maar dan vertrekt de sneltrein opnieuw, gooit de gitaar de boel open en danst de band in het rond in een spookinferno van dwarse partijen en luidruchtige drukdoenerij. Vat dat echter niet als een te groot dreigement op. Peal houdt immers zowel zijn melodieën als zijn ritmestructuren netjes in de hand. Woestheid betekent dus geen wanorde.
Vermoeiend is hij wel, ‘III’. Op elf luttele minuutjes tijd jaagt Peal er vier tracks door die evenveel gewicht en inhoud bevatten als een normale langspeelplaat. Genietbaar? Enigszins. Nog honger? Niet echt nee.
