Aan de eigenzinnige theaterbewerking van Willem Elsschots 'Het Dwaallicht' door Warre Borgmans en ZheBuilding werd in verschillende media uitgebreid aandacht besteed. Ook de uitzonderlijke muziek, die sterk naar de country neigt en eigenlijk een moderne variant op het aloude genre brengt, bleef daarbij vaak niet onbesproken. Naar eigen zeggen kregen de muzikanten na afloop van een voorstelling heel vaak de vraag of de muziek nergens te koop was. Beide factoren zetten de muzikanten ertoe aan om zelf initiatief te nemen en het resultaat ligt nu in de rekken. Voor de opname sprak de vijfkoppige band muzikant Tom Pintens aan, waardoor het 'Dwaallicht' geluidstechnisch aan niets ontbreekt.
De vraag is in welke mate de muziek losstaat van de theatercontext. Wat dat betreft moet men aangeven dat de luisteraar, zonder visuele of inhoudelijke begeleiding, initieel overdonderd is door het concept. De vijf multi-instrumentalisten hebben een verwarrend totaalconcept in elkaar gestoken waarvan men de interne logica niet zomaar kan volgen. Desalniettemin zijn vele tracks dankzij hun zinderende sfeer ook zonder het achterliggende programma ten zeerste te pruimen. De enorme veelzijdigheid, die de muzikanten toelaat om heen en weer te schakelen tussen donkere rock 'n roll, opgewekte easy-listening country, symfonische pop of gevoelige singer-songwriter-achtige ballades, speelt dit album zeker in zijn voordeel. Bovendien ervaart de luisteraar dat deze muzikanten enorm veel zin hebben in wat ze aan het doen zijn; een enthousiasme dat ook aanstekelijk werkt voor de luisteraar.
Helaas speelt de lengte deze plaat parten. Niet dat 'Dwaallicht' buiten proportioneel lang duurt, maar de muzikanten hebben te veel theatermuziek op de plaat willen zetten, waardoor er veel inzakmomenten ontstaan in de vorm van korte tracks die eigenlijk niets zeggen. 'This Way Bloody Nigger!' of 'Pasmans Groove' zijn daar slechts twee voorbeelden van. Ook ietwat langere nummers, zoals 'Anchors Away', verzanden soms in hun basisidee, wat betekent dat de vijf minuten net zo goed tot een enkele had kunnen herleid worden.
Desondanks blijft 'Dwaallicht' een genietbare plaat. Lopen er mensen rond die ongevoelig zijn voor de leuke, ongecompliceerde vreugde van nummers als 'Butterfly' of 'Some Flowers For The Girl?', simpele tracks die lijken te stammen uit een tijdperk toen het leven nog eenvoudig was?
