Nummer zes van de ‘Abstract Series’ van Ontayso is blauw, grauw en donker. Dat zegt wat, want de Belgische geluidskunstenaar gebruikt zijn uniforme, abstracte olieverfschilderijen als inspiratiebron voor zijn stilistische klanklandschappen. Zo bevat elke ‘Abstract Series’ één lange, muzikale sfeertrip met verschillende episodes, waarbij vooral diepgelaagde geluiden en een enkele keer wat ritmische accenten de toon zetten.
Noem het ambient, new age of drone-elektronica: er is telkens wel een raakvlak, maar hokjes blijken toch niet echt toereikend voor de onuitputtelijke klankcreativiteit van Ontayso. Het moet echter gezegd worden dat deze plaat wel heel langzaam, dromerig en met diepe ademhalingsstoten op gang komt. Holle geluiden die traag transformeren met wat kille tonen komen erg desolaat en ijl over. Het contrast met een fel rood geschilderd vijfde deel, dat zelfs enkele diepe technomomenten bevat, is dan ook groot.
Na een kwartier ogenschijnlijke relaxatieoefeningen neemt ritmisch gedruppel toe tot een onderhuids congamotief dat met verheven pulsen een minimaal, bedwelmend spel vormt. De luchtledige sferen verdwijnen om plaats te maken voor een beperkte elektronische beweging die, dankzij eindeloze herhaling, neigt naar hypnose.
Nog een kwartier later sluipen sfeervolle halo’s opnieuw binnen. De teneur is deze keer echter metaalachtig en industrieel. Dat opent de deur voor meer mechanische, rafelende reverb-effecten. Zo gaat de muzikale reis steeds verder en – vooral – dieper. Ritmische elementen en zweverige partijen blijven elkaar afwisselen en aanvullen.
Dit zesde deel heeft een wel heel hoge bedwelmingsfactor. Een permanente onderliggende beweging en een gelaagdheid die bergen effecten, echo’s en details lijkt te bevatten wordt overstelpt door een alomtegenwoordige dromerigheid. Deze plaat is er dan ook eentje om te blijven herhalen en heerlijk in te verdrinken. Wederom zorgt Ontayso dus voor eindeloze en onaards mooie, minimale muziek.
