Saxofoniste Esmée Olthuis en pianist Albert van Veenendaal hebben er al een jarenlange samenwerking opzitten die gedocumenteerd is in twee releases. Wanneer je mekaar door en door kent, durft routine al eens de kop op steken en is de verrassing er soms wat af. Althans, dat lijkt het uitgangspunt van een concertreeks die Olthuis en van Veenendaal organiseerden in het Amsterdamse Bethaniënklooster en waarbij voor ieder concert een gast werd uitgenodigd. Wanneer je gasten in huis hebt, weet je nooit wat je mag verwachten. Een gast brengt zijn eigen bagage, gewoontes en vocabularium mee en dat betekent dus luisteren, communiceren, aanpassen en trachten iets boeiends te vertellen. De titel van dit album, dat een selectie van deze concertreeks bevat, is dan ook welgekozen.
De nummers bevatten vaak sterk uitgelijnde passages met helder melodieus werk en stevige structuren, vooral dankzij het knappe pianowerk, maar laten vaak veel ruimte voor improvisatie. De opener, het heerlijk getitelde 'De trein naar Ulan Bator' toont alvast drumfenomeen Han Bennink in een jolige bui. Op zijn typische zelfrelativerende manier imiteert hij, het arbiterfluitje in de mond, een zich traag op gang trekkende stoomlocomotief. Wanneer de dwingende, strakke pianomotieven invallen en Olthuis heel begeesterd en gloedvol soleert is die ouwe locomotief ondertussen wel getransformeerd in een razende sneltrein. Het stevig doordenderend nummer kroont daarmee zichzelf onmiddellijk tot een eerste hoogtepunt. Bennink moet die avond in een ritmische bui geweest zijn want ook 'Solex Blues' en 'New Orleans' bevatten uitgesproken ritmewerk.
Drie nummers met bassist Wilbert de Joode klinken vrijer. Vooral het ijle maar elegante 'Zeemeeuw' is knap en waarbij de strijkende bassolo zowel de diepte in duikt als hoog in het toonregister rondcirkelt. Samen met het gloedvolle saxofoonspel en de prepared piano wordt in deze track een mooi klankpallet bijeen gekleurd. Het vierde nummer op dit album met de Joode, 'Bosch & Paard', is dan weer dartel en speels en voorzien van heel knap baswerk.
Ook met trombonist Joost Buis verliep de conversatie blijkbaar vlekkeloos. In 'D.S. Hoen' leidt dat tot harmonieus samenspel tussen de blazers terwijl de piano het ritme verzorgt. Het middenstuk is wat vrijer en in de finale groeit de track naar een heftige climax. 'Mysterious Variation 1', met Buis op lapsteel gitaar, start nogal abstract met klingelende prepared piano klanken die versmelten met korte afgenepen gitaarnoten. Gaandeweg wordt het melodieuzer, vooral door toedoen van de sax.
Van de twee stukken met gitariste Corrie Van Binsbergen springt vooral 'Next Day' er uit. Na een vrije intro met sferische gitaarklanken ontplooit van Veenendaal een wat raadselachtig pianomotief waarop sax en gitaar uitgebreid kunnen op uitwijden. Het nogal episch opgezette 'Esmita' klinkt dan weer te gewoontjes voor liefhebbers van het avontuurlijke werk en is met bijna 12 minuten te lang om te blijven boeien.
Het duo mag zeker en vast tevreden zijn met de muzikanten die ze hebben uitgenodigd. Meer nog, op basis van dit album zou er in de toekomst bij hun gasten zeker nog eens een invitatie in de bus mogen vallen.
Meer over Olthuis & van Veenendaal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
