Producer Benedic Lamdin begon zijn muzikale loopbaan als Nostalgia 77 in het hiphopmilieu, maar heeft zijn vocabularium de laatste jaren gevoelig uitgebreid. Zelfs in die mate dat hij tegenwoordig met een eigen octet toert. Voor deze ‘Sessions’ verzamelde hij enkele muzikanten rond zich, waarbij zijn rol “beperkt” bleef tot die van producer, mixer en componist.
De meest opvallende gasten op dit album zijn pianist Keith Tippett (Centipede, Ovary Lodge, Mujician) en zangeres Julie Tippetts (ondanks de extra s toch de echtgenote van Keith Tippett) die sinds de jaren ’60 een vooraanstaande rol spelen in de Britse jazz en geïmproviseerde muziek. De avontuurlijke muziek waarmee ze doorgaans uitpakken, is op deze plaat echter minder aanwezig. De nummers schuifelen en swingen schuifelend (‘Vienna’) of energiek (het strakke, bopachtige ‘Sketch for Gary’ waarin Julie Tippetts unisono scat met trompettist Fulvio Sigurta). In ‘Film Blues’ werkt haar stem minder: haar “kunstige” stemgeluid vloekt wat met het bluesgegeven, waaraan de mierzoete saxsolo van Mark Hanslip geen goed doet. Dat ze desondanks in een bluescontext wel kan functioneren, is te horen op het door haarzelf geschreven ‘Lapis Blue’.
Het traditionele geluid dat de plaat domineert en doorgaans ook braaf wordt ingevuld, krijgt echter af en toe ook een stevige draai om de oren. Keith Tippett legt grillige lijnen neer in ‘You Don’t Just Dream When You Sleep’, het soulachtige ‘Rainclouds’ wordt verassend door de maatsoortveranderingen en in het gemoedelijke ‘Miniature’ legt de melodie een heel eigen weg af, richting de climax-topnoot.
Sporadisch laat de plaat ook vlagen vrije improvisatie horen. Sommige nummers golven vrij uit, waarbij het aandeel vrijheid echter te beperkt is ten opzicht van het gecomponeerde stuk zelf om echt effect te hebben. Dat is anders bij de korte, spontane en totaal geïmproviseerd aandoende tracks. Die laten het beste van dit album horen en vormen vooral een ideale omgeving voor Keith Tippett. In ‘Mice’ wisselt hij motiefjes uit met Hanslip, maar het is vooral in het onheilspellende ‘Soothing the Rattlesnake’ dat hij zich kan uitleven. Hier is hoorbaar dat inside piano voor Tippett geen geintje is, maar een deel van zijn vocabularium, dat hier prachtig gekoppeld wordt aan de vocale effectenrijkdom van zijn echtgenote en zo het meest “experimentele” nummer van de plaat oplevert.
‘Nostalgia 77 Sessions’ is gevarieerde plaat geworden die bij momenten weet te verrassen, maar algemeen iets te vrijblijvend klinkt. Vakmanschap is er bij hopen, meesterschap helaas iets te weinig. Een tegenvallend resultaat voor een album met zo’n opmerkelijke bezetting.
Meer over Nostalgia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
