Het Leuvense Musth is de nieuwste aanwinst van het Belgische label Funtime. In tegenstelling tot de meeste andere bands uit de Funtime-stal speelt het kwintet echter geen punk- of hardcore tout court. Deze jongelui houden zich op in het schemergebied tussen postrock, hardcore en sludgemetal. Hun eerste langspeler ‘Padjelanta’ flirt graag met de instrumentale pracht en de verwoestende geluidsorkanen van ISIS, maar kan niet over de hele lijn overtuigen.
Het lo-fi gitaargetokkel en de etherische gitaarecho’s van opener ‘Gurdjieff’s March’ dienen als introductie voor ‘Thunder’, een track die meteen verpulverend wil uithalen maar daar slechts gedeeltelijk in slaagt. Laaggestemde ritmegitaar, zoemende bas en monumentaal slagwerk trekken een loden geluidsmuur op die bedolven wordt onder zinderende gitaaraccenten en een imposante schreeuwstrot. De monotone brug en makke productie gooien echter roet in het eten. Op een verloren gelopen climax na, bestaat ‘Gospel In D’ volledig uit richtingloos gepingel, waardoor het nummer weinig cachet heeft en zuiver als sfeerschepping fungeert.
De titeltrack introduceert het gebruik van toetsen en weet zijn atmosferische passages beter in te kleuren. Helaas teert de extatische apotheose te veel op hetzelfde trucje (loodzware ritmesectie, hoge leadgitaar) en wordt de song te lang gerekt. ‘The Young Man and the Sea’ is de eerste krachttoer die van begin tot einde kan boeien. Musth laat de onheilspellende geluidsgolven op en neer deinen en koppelt schuimbekkende vocalen en kolkende riffs aan ingehouden, dreigende interludia.
Dezelfde onderhuidse spanning is omnipresent in het zwalpende postmetalepos ‘Sex On Drugs’, met een speelduur van tien minuten het pièce de résistance van de plaat. Roffelende drums en slepende gitaarriedels worden aangelengd met fluisterende zang en snerpende mondharmonica, waarna de storm in alle hevigheid mag losbarsten. ‘The Crazy Kids of War’ is dan weer postrock van het zuiverste water: schilderachtige klanktapijten en meanderende melodieën zwellen langzaam maar zeker aan tot een epische uitbarsting waar Godspeed You! Black Emperor nooit veraf is.
Op dit debuut etaleert Musth flarden van zijn talent, maar om mee te kunnen spelen met grote jongens als ISIS, Neurosis of Cult of Luna zullen ze op vlak van sound en compositie toch nog wat boterhammen moeten eten. Desalniettemin is ‘Padjelanta’ een aardig visitekaartje van een groep in volle ontwikkeling. Fans van de eerdergenoemde grootheden zullen er zich geen buil aan vallen.
