Het is ten zeerste te hopen dat de Mexicaan Fernando Corona op zijn derde Murcof-album niet zijn eigen introverte kosmos weergeeft. 'Cosmos' is een donker treurstuk waarin onheilspellende geluiden voorrang krijgen op de tedere en melancholische melodieën die zo typerend waren voor Murcofs oeuvre. Naar goede Murcof-traditie is dit album wel opnieuw een samengaan geworden van atmosferische, elektronische geluiden en een meer klassiek instrumentarium. Maar in tegenstelling tot zijn vorig werk ligt de nadruk hier op het repetitieve en obscure.
Er zijn maar weinig lichtpuntjes te ontwarren op Murcofs 'Cosmos'. Enkel de sirenengezangen uit 'Cielo' zouden een hemelse afwisseling kunnen bieden voor de donkere omkadering, ware het niet Murcof de gezangen in een oneindig, kille diepte laat weerklinken.
Opener 'Cuerpo Celeste' is ook geen lichtvoetig stukje muziek geworden. Treinen passeren door de nacht, violen klinken als slechte voortekens, donkere bassen komen door de boxen kreunen en een orgel kondigt het Armageddon aan. Zelden heeft muziek dergelijke radeloosheid weten op roepen.
Het sterke begin keert zich echter tegen Murcof, want hij kan dit sublieme niveau niet lang volhouden 'Cosmos I' en 'Cosmos II' vervallen in een bombast dat sinds de soundtracks van de eerste science-fiction films niet meer gehoord is. Murcof beoogde het waarschijnlijk wat subtieler te maken door er een uitgekiende climax in te verwerken en onderhuids de elektronica te laten meelopen, maar in die missie heeft hij gefaald. Ook 'Oort' kan niet echt bekoren. De blazers geven een inventieve chaos aan, maar kunnen de tintelende spanning niet waarmaken. De pulserende beat in de tweede helft van de track stuwt de luisteraar niet in de richting van een grandioze bang, maar naar een dof walvissengeluid dat twee minuten lang mag uitkabbelen.
Daartussen ligt voor de oude Murcof-fans wel nog een grand cru te wachten. 'Cometa' suist heerlijk door de boxen met zijn knisperende beat en verstomde pianomelodieën. Corona weet hiertussen met welgemikte stiltes een spanning op te bouwen die de luisteraar vriendelijk begeleidt naar de kosmos volgens Murcof.
'Cosmos' lijkt meer dan zijn voorganger 'Remembranza' een treurstuk voor Fernando Corona's overleden moeder. De donkerte waarmee dit album doorspekt is, benadert soms het ondragelijke. Dat Murcof weinig toegankelijke muziek maakte, was al gebleken, maar met deze 'Cosmos' zet hij toch wel een stap verder in de abstractheid.
Meer over murcof
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
