De huidige opname van Mozarts 39ste en 41ste symfonie zou een wereldpremière moeten zijn in de klassieke muziekwereld, dat is althans wat het cd-boekje beweert: het is de eerste keer dat een klassiek concert live op cd werd gebrand zodat de concertgangers aan het eind van de avond zelf nog een cd mee naar huis konden nemen. Het concert in kwestie, met John Eliot Gardiner en The English Baroque Soloists ging door in 2006 en nu werd deze ‘limited edition’ ook commercieel uitgegeven. Van de tussenliggende tijd werd gebruik gemaakt om allerlei achtergrondgeluidjes en kleine storingen die in dit soort van opnames sluipen, te verwijderen, zodat de luisteraar eigenlijk gewoon een live-opname in handen houdt van het soort dat The English Baroque Soloists wel vaker maakt.
De vele kwaliteiten van The English Baroque Soloists mogen uitschijnen vanaf de eerste noten van de 39ste symfonie: haarzuivere inzetten, verstaanbare loopjes in de strijkers, blazers die een hechte groep vormen en scherp naar voren komen zonder te overheersen. Dat hier twee Mozart symfonieën gespeeld worden door een perfect geolied ensemble staat buiten kijf. De manier waarop de bassen wat extra beet verlenen aan de finales van beide symfonieën is typerend voor de weliswaar erg stijlbewuste maar ook vurige manier waarop Gardiners muzikanten deze muziek uitvoeren. In Mozarts tijd werd vrijer met de partituur omgegaan dan muzikanten vandaag de dag gewoon zijn en die vrijheid probeert Gardiner na te bootsen op enkele plaatsen, zoals in het menuet van de 39ste symfonie, waar de blazers bij elke herhaling de melodie naar believen mogen versieren. Het is een leuke, originele toets in een werk dat voor veel luisteraars verder bekend in de oren zal klinken.
Gardiner staat bekend voor energieke uitvoeringen maar hier liggen zijn tempi vaker aan de bezadigde kant. De langzame delen van de twee symfonieën bezitten een symfonische breedte en een bijhorend terughoudend tempo terwijl het menuet uit de 39ste symfonie op een statige, barokke manier gespeeld wordt. Terwijl de finale van de 39ste symfonie sprankelt, komt de 41ste wat log over, met een openingsdeel dat het ernstige, koninklijke karakter van de muziek benadrukt. Niets kan natuurlijk het levendige effect van de fugatische finale van de symfonie wegnemen. Het is een van de briljantste bladzijden uit Mozarts oeuvre en The English Baroque Soloists leveren een geestdriftige, dolenthousiaste uitvoering af die na afloop volkomen terecht een even enthousiast applaus van het publiek teweeg brengt.
De twee symfonieën die Gardiner hier op plaat voorstelt, werden enkele jaren geleden al door René Jacobs en het Freibürger Barockorchester op cd gezet. Zowel deze uitvoering als die met René Jacobs kunnen niet teleurstellen en beide orkesten spelen met overgave. Waar René Jacobs soms eigenzinniger met Mozarts tempi omgaat, klinkt Gardiner wat gezapiger maar het is aan de luisteraar om te beslissen welke van beide uitstekende uitvoeringen zijn voorkeur geniet.
