De Duitse pianist Christian Zacharias werkt al enkele jaren en enkele cd-uitgaven lang aan een integrale opnamereeks rond Mozarts pianoconcerti, die wordt uitgegeven bij het platenlabel Musikproduktion Dabringhaus und Grimm. Zacharias laat zich op deze nieuwe uitgave zoals steeds begeleiden door het Orchestre de Chambre de Lausanne, in uitvoeringen van Mozarts zesentwintigste pianoconcerto in D, KV537 en het concerto nummer twaalf, in A, KV414.
Het zesentwintigste pianoconcerto was Mozarts voorlaatste en sluit een reeks succesvolle ‘Weense’ concerti af: terwijl Mozart in de jaren tussen 1784 en 1786 maar liefst twaalf concerti kon componeren en uitvoeren, brachten geldgebrek en een oorlog met het Turkse rijk het Weense concertleven tot stilstand in 1787. Mozart had dus geluk dat hij in Frankfurt-am-Main een nieuw concert mocht presenteren in zijlijn van de festiviteiten voor de kroning van de nieuwe Oostenrijkse keizer Leopold II. Het nieuwe concerto draagt sindsdien de bijnaam ‘Kronungskonzert’, ondanks het feit dat de muziek zelf eigenlijk niet zo feestelijk klinkt dan die bijnaam doet vermoeden.
In vergelijking is het twaalfde concerto kleinschaliger, zo kleinschalig zelfs dat de blazers uit het orkest weggelaten kunnen worden als dat de uitvoering vergemakkelijkt. Dit luchthartige concerto behoort tot de ‘kleine Weense’ concerti, drie vroege concerti met nummers elf, twaalf en dertien waarmee Mozart zijn naam wilde vestigen na zijn verhuis naar de Oostenrijkse hoofdstad.
Na schitterende opnames van Mozarts pianoconcerti op authentieke instrumenten met het Freiburger Barockorchester en Kristian Bezuidenhout of Die Kölner Akademie en Ronald Brautigam is het weer eventjes wennen aan de sonoriteit van een orkest dat met moderne instrumenten speelt. De gestroomlijnde, gepolijste klank van de strijkers van het Orchestre de Chambre de Lausanne werkt echter ook erg goed in deze uitvoering. Veel aandacht gaat naar frasering en retorica in Mozarts muziek en dat houdt beide concerti wendbaar. De cadenza-achtige passage aan het eind van de finale van KV414 ontpopt zich op die manier tot een overtuigende dialoog tussen twee partners: piano enerzijds en orkest, dat als één geoefende groep reageert, anderzijds.
Aan Zacharias’ talent kan vanzelfsprekend ook niet getwijfeld worden. De twee concerti die hij inspeelde krijgen elk hun eigen karakter mee. Zo klinkt het twaalfde concerto zonder meer vrolijk en jeugdig, terwijl het zesentwintigste concerto dat goede humeur tempert met een meer volwassen ernst. Zijn pianospel bewaart een elegantie die noodzakelijk is voor Mozart en kleine omspelingen en ornamenten – die niet altijd door Mozart zelf uitgeschreven zijn – sierlijk en moeiteloos doet overkomen. Het resulteert in uitvoeringen die schijnbaar als vanzelf gespeeld worden en dus Mozarts concerti sprankelend, energiek en elegant doen klinken.
