Pianoconcerten van Wolfgang Amadeus Mozart vinden, kost niet al te veel moeite maar uitvoeringen met authentieke instrumenten blijven toch relatief zeldzaam. Alleen al daarom is deze nieuwe uitgave bij Harmonia Mundi meer dan welkom. Wanneer de solist de Nederlander Kristian Bezuidenhout is en het orkest in kwestie het Freiburger Barockorchester, dan is wat hoopvolle anticipatie zeker niet misplaatst. Deze opname stelt dan ook niet teleur en laat twee sprankelende uitvoeringen horen, van Mozarts zeventiende concerto, in G, KV453 en van het tweeëntwintigste, in Es, KV482. Als extraatje speelden orkest en solist ook nog een kort rondo voor klavier en orkest in, dat in A majeur, KV386, een levendig stukje muziek dat zich laat beluisteren als de finale van een voor de rest niet gecomponeerd klavierconcert.
Kristian Bezuidenhout interpreteert twee concerti die uitblinken door hun lichtvoetigheid en hun precisie. Zelfs op relatief luide momenten bezit zijn pianoforte, een kopie van een laat achttiende-eeuwse, Weense Anton Graf, een zilveren, engelachtige klank. Die klank doet het erg goed, onder meer in de cadenza van het eerste deel van het G-majeur concerto. Hij geeft de langzame delen een sterke emotionele inhoud maar behoudt een zorgeloze, gewichtsloze manier van spelen in de finales, het meest opvallend in de finale van het 22ste concerto. De bassen van Bezuidenhouts instrument komen erg duidelijk over en bezitten een kernachtige klank, iets wat mooi tot uiting komt tijdens zijn eerste inzet in het concerto in Es. In de finale van het concerto in G gaat hij op zoek naar een grondig verschillend karakter voor elk van de variaties, zodat elke nieuwe inzet ook een nieuwe manier van musiceren aanbrengt.
Het Freiburger Barockorchester verzorgt een delicate, precieze lezing van haar Mozart, eentje waarin bijvoorbeeld de lichtvoetige fagotlijnen in het eerste deel van het G-majeur concerto goed naar voren komen. De soli voor fluit, fagot en hoorn mogen zeker ook vermeld worden en verraden een goed geolied samenspel het trage deel van het concerto in Es. Een grote aandacht voor frasering resulteert in korte, zorgvuldig opgesplitste en afgewerkte zinnen, zelfs in het langzame deel van beide concerti. Het houdt deze muziek scherp en transparant en ondersteunt de lichtjes droge klank van de pianoforte erg effectief. Deze aanpak houdt bovendien de aandacht van de luisteraar bij de vele imitaties en de voorzichtige polyfonie tussen de verschillende stemmen van het orkest. Het concerto in Es groot profiteert dan weer van de kracht die twee extra trompetten met zich meebrengen om machtige maar toch slanke 'tutti' passages neer te zetten. Het zorgt alles bij elkaar voor uitzonderlijk mooie en fascinerende Mozart-uitvoeringen, die zowel het kristalzuivere klavierspel van Kristian Bezuidenhout als het geraffineerde orkestwerk van het Freiburger Barockorchester benadrukken.
