De muziek die dit Noorse trio aan de man brengt kan breed beschreven worden als psychedelische rock, maar er is bij Motorpsycho meer aan de hand. Sinds hun ontstaan in de late jaren tachtig is deze bende geëvolueerd van een alternatieve metal- annex grunge- annex indiegroep tot de multifunctionele machine die in 2006 een ambitieus dubbelalbum als 'Black Hole / Blank Canvas' op de markt gooit. Sinds drummer Hakon Gebhardt in 2005 andere oorden opzocht, gaat het duo Bent Saether / Hans Magnus Ryan –met de occasionele hulp van drummer Jacco Van Rooij- ongestoord en ongehavend verder op hun draaierige en sinds een tijdje weer schemerige pad.
'No Evil', de compromisloze opener van het eerste schijfje, bewijst dat Motorpsycho beseft hoe belangrijk een dijk van een riff is voor een degelijke song. Stevige rock wordt hier aangevuld met geheimzinnige zang; catchy en toch verwarrend. De knappe akoestische gitaarsolo in 'Triggerman', de funky shuffle die een opeenstapeling van dissonante distortion in 'Coalmine Pony' begeleidt of de wekker die de maat aangeeft in het pompende symfonieënpretpark 'Critical Mass': het gaat Motorpsycho af alsof het routine is. 'The 29th Bulletin' is dan weer zalvende pop, inclusief piano en strijkers, en het hallucinante 'Devil Dog' barst onverwachts los met behulp van plechtige gitaren en geloopte mellotrons. Het is echter 'Kill Devil Hills' dat de show steelt: simpele maar effectieve postrock die via verschillende synths een climax bereikt en daarna een sonic boom meemaakt door middel van een enkele piano. Motorpsycho bouwt hier een geluidsorkaan op die professioneel wordt uiteengereten door diens fijnste element, waarna Saether en Ryan in het luchtledige een stemdialoog onder Floydiaanse keyboardeffecten kunnen verderzetten. Wie wil ook eens proberen?
Deel twee moet niet onderdoen: 'Fury on Earth' is een kaal aangekleed, deels gefloten kinderrijmpje en 'Hyena' een toegankelijk liefdeslied. 'The Ace' is daarentegen weer punk op elektronicapillen, 'Sail On', lijkt wel lo-fi grunge en 'Sancho Says' staat garant voor zuchtende bassen, krakende orgels en achteruitgespoelde geluidsorgieën. De manier waarop het zorgvuldig opgebouwde einde van 'You Lose' wordt weggeketst is niet minder dan fenomenaal, maar het is nogmaals het langste nummer dat de kroon spant. 'Before the Flood' (een lijn als "washed up on the self-a-shore" is het vermelden waard) is een gezapige collaboratie tussen piano en akoestische gitaar van negen minuten, met een elektrische klassesolo als kers op de taart. Om dit suggestieve tweeluik af te sluiten, mag 'With Trixeene Through the Mirror, I Dream with Open Eyes' nog even ongepolijste feel good rock door de boxen jagen.
Deze psychedelische postgrunge klinkt op sommige momenten als een gewaagde kruisbestuiving tussen de Foo Fighters en Sigur Ros. Symbolische teksten worden aangevuld met sferische grandeur en dreigende gitaren hebben in de zachte stemmen lieflijke compagnons. Motorpsycho speelt duidelijk graag met contrast: verpletterend massieve geluidsmuren gaan hand in hand met lichte, fijnzinnige pop. Op deze manier is de titel van 'Black Hole / Blank Canvas' bijzonder goed gekozen: hemelse en helse geluiden houden elkaar perfect in evenwicht. Te nemen of te laten uiteraard, maar het is simpelweg niet iedereen gegeven.
Meer over Motorpsycho
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
