Sommige verlangens zijn nooit te temperen. Een nimmer aflatende goesting hebben in een stevige, rockende en stomende melodie bijvoorbeeld. In het verleden bleek gitarist, componist en oprichter van Moker Mathias Van de Wiele bijvoorbeeld al te houden van thema’s die zich niet in bochten wringen of zomaar wat liggen te sudderen, maar duidelijk richting kiezen. Op de laatste plaat ‘Overstroomd’, het derde volwaardige album van het in Gent gesitueerde gezelschap, doen de eerste nummers vermoeden dat de band er een is die er graag zonder dralen invliegt: de bluesy wortels van ‘Bouya-Ka’ zijn erg aanstekelijk en het centrale motief van ‘Sjeik of the Ice Age’ is dankbaar om vlot over te improviseren. Toch maakt Moker het zich niet al te gemakkelijk: hun jongste album is zeker geen cursus jazzlogica – als er al zoiets zou bestaan natuurlijk.
Leden Bart Maris en Giovanni Barcella, die dit nog altijd prille kwintet van binnenuit zagen worden wat het vandaag is, zijn niet geïnteresseerd in een experiment waarbinnen alle partijen tegen elkaar opbotsen. Ze streven onmiskenbaar naar een coherentie die echter moet toelaten dat de verschillende musici zichzelf niet dienen te verloochenen. Zo kan Maris zijn trompet zangerig aanwenden, zoals blijkt uit zijn prachtige solo in ‘Tsunami Blues’, om elders een plotse tegenaanval in te zetten en als een razende tekeer te gaan. Ook de huidige saxofonist Jordi Grognard kan heel wat kanten op: wanneer hij de ruimte krijgt zou het hek wel eens van de dam zijn, maar minstens even vaak loopt hij aardig doch creatief in de pas. Lieven Van Pee vervangt contrabassist Kristof Roseeuw, die inmiddels met Too Noisy Fish een eigen succesverhaal is begonnen. Met Barcella vormt Van Pee een hechte twee-eenheid: ze houden de teugels in handen, zonder ze al te strak aan te spannen en hun collega’s op die manier hun vrijheid niet te ontnemen.
Een titel als ‘Overstroomd’ gaat een nieuwe bundeling Moker-muziek goed af. Er klinkt immers een band die keuzes maakt die vaak niet al te comfortabele zijn, waarbij de leden al wat routineus zou kunnen worden afgehandeld in een andere, beduidend spannender context plaatsen. Uiteraard kan elk van de muzikanten van dit kwintet een standaard solo tot een goed einde brengen, ware het niet dat Moker zich precies tot doel stelt om vastgeroeste formules en clichés uit de weg te gaan. Als Mathias Van de Wiele al evidente nummer schrijft, dan zijn ze hier veruit in de minderheid. ‘La Resistenza’, vermoedelijk een ode aan de gelijknamige jazzclub die een broeikas is voor eigenzinnig kunstenaars die te zelden het daglicht zien, vangt nog het best de psychologie van de groep: een tikje eclectisch en met een hekel aan voorspelbare compromissen. Bovendien ligt wat uitgeschreven is meestal dicht bij de improvisatiestijl en dat maakt Moker tot een formatie die niet met afgeronde gehelen de studio induikt – wat is daar immers boeiend aan? Een improvisatie die zich moet oriënteren vooraleer ze werkelijk op gang komt: het is een fenomeen dat zicht tijdens menig live-concert voltrekt. Dat ‘Overstroomd’ kabbelt en een grillig traject aflegt in plaats van de ruimte meteen helemaal blank te zetten, hoeft de leden van Moker dan ook helemaal niet verweten te worden. De negen nummers blijven immers spontaan klinken, ondanks de enigszins stuurloze indruk die aan een aantal composities blijft kleven.
