Deze Franse debuteerde in 2010 met ‘Just Like A Lady’ en komt nu met een nieuw album: ‘Red Eyes’. De plaat zoekt het drielandenpunten op tussen jazz, pop en blues. Agossi gaat breed in haar songkeuze en speelt een aangename versie van Jimi Hendrix’ ‘Red House’ (met vergane glorie Archie Shepp op tenor sax).
Agossi heeft een warme, karakteristieke stem, maar haar bereik is beperkt. Ze blijft veel te vaak in hetzelfde register hangen en als ze haar stem toch even laat uitschieten, komt die theatraal en benepen over. Dat is meteen de grote zwakte van de plaat. De arrangementen zijn rustig en smaakvol, maar plaatsen de stem toch centraal.
De Française is er wel ingeslaagd om een rits stijlen aan elkaar te rijgen in haar composities, zonder haar eigenheid te verliezen. ‘Why Did You Do It?’ wordt gedragen door een funky riff van gitaar en bas en ‘As If’ is een donkere blues, waarin Agossi de diepte opzoekt. Haar fluwelen spoken word wordt afgewisseld met wat grommen, dat licht geforceerd aandoet en op veilige afstand blijft van het emotionele gekreun van de jazzdiva’s.
‘The Stars in Your Eyes’ is een bossa nova van Archie Shepps hand. Shepp zelf zingt een pijnlijk duet met Agossi. Shepps verteerde, fragiele stemgeluid is een schim van weleer en vindt op geen enkel moment een raakpunt met de heldere stem van Agossi. De compositie is een brave, vervelende stijloefening, waarin de rauwe, soulvolle tenor van Shepp zich gedraagt als een olifant in een porseleinkast.
Titeltrack ‘Red Eyes’ is een trage r’n’b die wordt voortgestuwd door een gezapige, maar standvastige bas. En ook in ‘Red House’ houdt bassist Eric Jacot een lekker rollende rock’n’roll baslijn aan. Gitaar en drums blijven achterwege tot halverwege het nummer. Laat dat toch een statement zijn in een nummer van gitaargod numero uno. Shepp geeft een rauwe solo, die menigeen zal doen verlangen naar de tijden waarin hij met Cecil Taylor en John Coltrane nog spannende muziek maakte.
Agossi’s West-Afrikaanse roots komen ook af toe door. In het ietwat langdradige ‘Let It Rain’ is het de Afrikaanse bluesgitaar op de achtergrond die de aandacht er nog enigszins bijhoudt. En ‘Oh You!’ is lekkere dixieland waarin Sue Richardson enkele smerige trompetlijnen tegen elkaar laat opboksen, terwijl drummer Ichiro Onoe een droog wasbordritme uit de randen van zijn drumkit haalt.
In de rokerige titeltrack ‘Red Eyes’ komt Agossi helemaal tot bloei. Een zompige basgroove drijft het nummer, terwijl de galmende noten van een dromerige gitaar traag naar boven cirkelen. In deze broeierige sfeer klinkt Agossi als een zwoele Bond-meid, terwijl een hitsige gitaarsolo haar het hof maakt. ‘Red Eyes’ is zonder twijfel het sterkste nummer van de plaat, en het is jammer dat er tot op het einde van de plaat op gewacht moest worden.
‘Red Eyes’ is een coherente plaat waarin de eclectische arrangementen tot een organisch geheel zijn samengevlochten. De plaat kabbelt rustig voort en zit vol details. Agossi’s fluwelen stem klinkt vriendelijk, maar maakt nooit een vuist. ‘Red Eyes’ charmeert, maar blijft niet hangen.
