Terwijl de wereldpers in de superlatieven over hem schrijft en de grootste uitvoerders zijn werk onder handen nemen (waaronder het wereldvermaarde Concertgebouworkest, om er maar een te noemen), geniet de Nederlandse componist Michel Van der Aa in de lage landen amper bekendheid. Niet zo voor de mensen die specifiek met modern klassieke muziek bezig zijn, want zij kunnen onmogelijk om de man heen. Het zijn echter in de eerste plaats de grote omroepen, zoals Klara of Radio 4, die Michel Van der Aa nog steeds niet erkennen als een van de belangrijkste hedendaagse componisten uit deze streken. Zijn reputatie als new age-aanhanger zit daar allicht voor iets tussen, maar wie eerlijk is in zijn oordeel moet die piste snel verlaten en het werk initieel los van zijn entourage zien. Het is immers inderdaad zo dat theatraliteit, video-projectie en tape-recorders een belangrijke positie innemen in Van der Aa's werk, die eventueel doen vermoeden dat 's mans werk niet op cd zou werken. Eerder het tegenovergestelde is waar: in hun naakte vorm blijkt juist hoe fragiel en teder van der Aa te werk gaat, waarvan deze 'Here Trilogy' een schitterend bewijs is.
Het scheldwoord "new age" kreeg Van der Aa te verduren in navolging van enkele thematische aspecten van zijn werk, zoals eclecticisme, post-modernisme (werken met externe sounds, wat in allerlei bliepende geluiden resulteert), de strijd tussen mens en machine of ik versus "de ander in mij", enzovoorts... Vanuit een verleden als geluidstechnicus verweet men de man vroeger misschien terecht los knip- en plakwerk, maar dat kan nu onmogelijk nog het geval zijn. Is het immers niet tekenend dat de top van de hedendaags klassieke-uitvoerders, waaronder vocaliste Claron McFadden en dirigent Etienne Siebens, zich voor het werk van deze meneer engageren? Vooral hun opnames op deze cd zijn overigens van een enorme intensiteit. McFadden wordt zowel in 'Here [in circles]' als in 'Here [to be found]' constant naar de hoogte regionen gedreven, waar ze moet wedijveren met een hyperkinetisch orkest enerzijds en een ronkende, gillende, stomende vorm van zichzelf anderzijds. De werken ontploffen van impulsen en bouwen telkens op naar gigantische culminatiepunten, die van der Aa "oplost" in zweterige, zwoele clusters voor groot orkest, die uiteindelijk ontaarden in repetitieve motieven die volledig uit hun voegen barsten.
Aan de andere kant klinkt de 'Here Trilogy' als een eerder stereotiep soort modern klassiek, waarin misschien te vrij wordt omgesprongen met architecturale en melodische grondprincipes die tot midden 20e eeuw als fundament golden voor de (moderne) klassieke muziek. Het beeldende aspect bij deze werken zou met andere woorden toch een gegeven kunnen zijn dat als noodzaak geldt om de composities als "absoluut" te kunnen ondergaan, alleen al omdat ze in die context gecreëerd werden. Het is een open vraag, die op de proppen komt naar aanleiding van een soort herhaling die de luisteraar gewaar wordt doorheen de drie werken. Ondanks dat de zelfde akkoorden als grondstof dienden, zijn die immers te losjes met elkaar verbonden, of enten ze zich te eenvoudig op soortgelijke technieken. Ondanks de briljante uitvoeringen en de ijzingwekkende prestaties van Claron McFadden, is de 'Here Trilogy' dus toch geen ultieme Michiel van der Aa geworden.
