Harmonia Mundi heeft de gewoonte om regelmatig oudere opnames in een nieuwe verpakking te steken en weer uit te geven. Dat is ook precies wat er gebeurd is met deze opname van Mendelssohns ‘Ein Sommernachtstraum’ uit 1994 met het Orchestre des Champs-Elysées onder leiding van Philippe Herreweghe. De heruitgave is trouwens geen slechte zaak want deze uitvoering is en blijft een van de beste uitvoeringen van Mendelssohns toneelmuziek die men op plaat kan kopen.
‘Ein Sommernachtstraum’ werd in twee fases geschreven: een jonge Mendelssohn componeerde de ouverture apart, in 1826 en enkele jaren voor zijn dood, in 1842, keerde hij naar het onderwerp terug en schreef hij de rest van de muziek op vraag van koning Friedrich Wilhelm IV van Pruisen. Die muziek bestaat uit een half dozijn karakterstukken: onder meer een ‘scherzo’, ‘nocturne’, ‘intermezzo’, 'marcia funere' en natuurlijk de overbekende ‘huwelijksmars’. Omdat Mendelssohns toneelmuziek maar een kleine drie kwartier duurt, maakte men deze opname af met een uitvoering van Mendelssohns ‘Hebriden’ouverture.
Wat deze interpretatie op schitterende wijze doet, is de magische wereld van Shakespeare’s fantasiewereld tot leven brengen. Mendelssohns zilveren muziek helpt natuurlijk maar de fijne klank van het Orchestre des Champs-Elysées in het ‘Scherzo’ of in de ‘Elfenmarsch’ blijft tamelijk uniek. Een van de redenen daarvoor is het negentiende-eeuwse instrumentarium dat dit orkest gebruikt. De korte ‘fanfare’ bijvoorbeeld, voor trompetten en pauken kan onmogelijk zo ruig en militair klinken op gepolijste moderne instrumenten.
Als bas bij de koperblazers werd een ophicleide gebruikt, een instrument dat sindsdien in onbruik is geraakt en zelfs vandaag maar weinig op historische opnames gehoord kan worden. Waar Mendelssohn het gebruikt, verleent het instrument echter een wrange, rauwe kleur aan de muziek die een tuba, met zijn meer nobele karakter niet kan imiteren. De strijkers van het Orchestre des Champs-Elysées blijven overigens ook tot de top behoren, met een warme, zuivere klank en een aandacht voor frasevoering die zeldzaam is onder moderne symfonieorkesten.
Het Collegium Vocale Gent maakt een korte opwachting in deze muziek. Veel koor zit er niet in Mendelssohns ‘Sommernachtstraum’, maar het lied ‘Bunte Schlangen, zweigezüngt’ of de finale, waar de muziek uit de ouverture van tekst voorzien wordt, bezitten in hun uitvoering een charmante eenvoud waarachter de grote kwaliteit van dit koor schuilgaat.
Herreweghe, een man die naam maakte met hemelse Bach- en Bruckner-uitvoeringen, is er trouwens niet vies van om hier en daar om een zekere groteskheid te vragen, in de koddige ‘Marcia Funebre’, in de ‘Tanz von Rüppeln’ of aan het eind van het intermezzo, waar Mendelssohns wat opzettelijk simplistische muziek om een interpretatie vraagt die niet al de ernstig mag klinken.
Zoals al in de inleiding aangestipt werd, is het moeilijk om een uitvoering van deze ‘Sommernachtstraum’ te vinden waar men met meer plezier naar luistert. Herreweghes karaktervolle interpretatie, de grote kwaliteit van het Collegium Vocale en het Orchestre des Champs-Elysées en de verfijnde klank van haar negentiende-eeuws instrumentarium, maken van deze plaat er eentje om te koesteren.
