Twee grote romantische vioolconcerto vragen om samen op cd gezet te worden en dat is beslist het geval bij het eerste vioolconcerto van Max Bruch (1838-1920), al is het maar omdat de andere werken van deze Duitse componist zelden of nooit nog uitgevoerd worden. De vioolconcerti van Bruch en Brahms werden ook aan dezelfde persoon gewijd, namelijk aan violist Joseph Joachim, met wie zowel Bruch als Brahms persoonlijk bevriend waren. Joachim reviseerde Bruchs eerste concerto en stond Brahms bij tijdens het componeren van diens vioolconcerto - zoveel zelfs dat men zou kunnen stellen dat het concerto zelf van Brahms is maar de vioolpartij door Joachim geschreven werd!
Sarah Chang is violiste van dienst in deze uitvoering en laat zich begeleiden door de Dresdner Philharmoniker en Kurt Masur. Ze stijgt als een prima donna boven het orkest uit en bezit in haar lezing dus ook alle kwaliteiten die zo een prima donna moet bezitten: een heldere, zuivere intonatie, ook in de hoogste regionen, een briljante, gezongen klank, veel vibrato en een vurige interpretatie. Ze speelt graag met grote dynamische verschillen, begint de trage delen van beide concerto onhoorbaar zacht maar rijst naar een imposante 'forte' dynamiek in de finales en voert cadenza's, wanneer ze het orkest finaal achter zich mag laten met veel kracht en energie uit.
Veel positiefs mag ook gezegd worden over de Dresdner Philharmonie en dirigent Kurt Masur die Sarah Chang begeleiden. Masurs muzikanten klinken waar nodig minstens even krachtig, kunnen scherpe accenten geven en verlenen in het algemeen beide concerti een stevige, symfonische achtergrond. Dat is bij Brahms niet zo bijzonder maar het is verfrissend om ook in het Bruch concerto een orkest te horen dat qua presence en karakter op hetzelfde niveau als de soliste staat. Masur bekijkt Brahms als hoogromantische muziek, met vrij matige tempi en ingespeeld door een groot orkest. Mooie orkestpassages zijn er te over in Brahms' vioolconcerto natuurlijk, van een heerlijke hobosolo in het trage deel tot de warme introductie van het eerste deel of de vurige en 'Hongaarse' finale. In die finale domineren de (hoge) strijkers nogal op de rest van het orkest, wat voor een minder kernachtige klank zorgt.
Is dit daarom echter een opvallende interpretatie? Wel, nee eigenlijk niet. Dat is op zich niet slecht: Deze muziek kan voor zichzelf spreken en wat is er op tegen dat de uitvoerders op erg hoog niveau nadoen wat tientallen grote violisten al voordien hebben uitgevoerd? Toch blijft het moeilijk te zeggen op welk gebied deze hoogstaande uitvoering zich onderscheidt van andere hoogstaande uitvoeringen. Sarah Chang presenteert zichzelf als viooldiva en zingt het heerlijk uit in beide concerti als een sopraan in een operazaal maar dat doen Anne Sophie-Mutter of Julia Fischer - om maar twee andere grote violistes te noemen - ook en hun spelen is wel onmiddellijk herkenbaar. Maar dat doet geen enkele afbreuk aan de grote kwaliteiten van deze gedreven uitvoering.
Meer over Max Bruch, Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
