Het ligt blijkbaar niet in de aard van het Waalse Malibu Stacy om moeilijk te doen of ergens veel woorden aan vuil te maken. Hun eerste cd heet gewoon 'G', de cover wordt gesierd door een fraai vrouwspersoon en de songs klokken haast allemaal onder de vier minuten af. Intellectueel gedoe is aan deze winnaars van Concours Circuit 2004 niet besteed en dat laat zich ook horen in hun muziek. De zoemende keyboards, drammende gitaren en eenvoudige drumpartijen komen al even vertrouwd voor als de breed openliggende en klassiek klinkende akkoordenschema's. Afhankelijk van tempo, intensiteit en de onderlinge verhoudingen tussen de instrumenten resulteert dit nu eens in hoofdwiegende pop of elektrorock, dan weer in voorzichtige poppunk. Voorzichtig, want echt muzikaal doortrappen doen de heren van Malibu Stacy niet. Zo verzanden ze geregeld in hippe cliché's, wat de muziek heel herkenbaar maakt, maar ook de kans op een eigen gezicht teniet doet. Het gevolg is een band die pretentie- en complexloos, maar helaas ook wat ambitieloos uit de hoek komt.
Toch ademt 'G' niet helemaal de duffe geur van zoveel andere, "coole", hippe of lichtverteerbare poppy, punky en rocky cd's uit. In enkele nummers laten de muzikanten van Malibu Stacy horen dat ze meer in hun mars hebben dan het louter herkauwen van ondertussen al helemaal verteerde standaardtrucjes. Niet dat er plots grote ideeën te rapen vallen, maar de frisse wind die door een nummer als 'The Fever' waait, doet bij het beluisteren van de hele cd wel deugd. De zoemende keyboards krijgen hier een kinderlijk gezicht, het discoachtig tussenstukje zorgt even voor ademruimte en tegen de zanglijn van de strofes wordt een contrapuntische gitaarmelodie geplakt. Vooral dit laatste blijft steken op het niveau van een goede poging, maar die poging laat toch wel al een ander trekje van de groep zien. Op 'Los AnGeles' zit het allemaal nog wat leuker. Het aanstekelijke refrein (in groepszang en met een stompende drum) vraagt om door het publiek meegebruld te worden en het klankpallet wordt opengetrokken naar oude rhythm & blues, een zachter tokkelende gitaar en een plotse gitaarscheur in de tweede strofe. Op de keuze voor 'Los AnGeles' als eerste single valt dan ook niets af te dingen en een carrière als radiohitje dringt zich op. De melodisch sterkste song is 'Killing all the Young Gods'. De catchy en allersympathiekste zanglijn wordt hier vergezeld door lichte glinsteringen in de gitaarpartijen, waarbij tokkelen de bovenhand heeft en het eenvoudigweg drammen van akkoorden opgespaard wordt tot op het einde. Hierdoor wordt het nummer bovendien voorzien van een opbouw die echt ergens naartoe leidt.
Dat leuke nummers als 'Killing all the Young Gods', 'Los AnGeles' en 'The Fever' vooraan op de cd staan, maakt dat 'G' best leuk begint maar nog voor halfweg inzakt. Vriendelijk en aimabel blijft het allemaal wel, maar met alle toegankelijkheid wordt de muziek naar het einde toe ook beroofd van alles wat weerhaak of catchy had kunnen zijn. Hopelijk geven de betere nummers de richting aan voor de toekomst.
Meer over Malibu Stacy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
