De Mahala Raï Banda verenigt twee generaties Roemeense traditionele muziekcultuur. De jonge twintigers van de band groeiden op in de buitenwijken van Boekarest op een dieet van Roemeense feestmuziek en moderne klanken. De koperblazers hebben dan weer jarenlang gediend in de muzikale afdelingen van dictator Nicolae Ceausescu's leger en werden, gepensioneerd en wel, heropgevist als muzikanten in een Duits restaurant in Boekarest. Dat de groep geen homogene verzameling oud- of nieuwlichters is, is op deze cd duidelijk te horen. De Roemeense zigeunerambiance wordt haast permanent versneden met popelementen, maar het traditionele blijft wel de bovenhand hebben. Forse, maar gecontroleerde koperblazers met daarboven een viool of een klarinet bepalen het klankbeeld met gastrollen voor een accordeon of een typisch jengelend cymbalom. De muziek laat de luisteraars afwisselend waggelen, heupwiegen of rondspringen. Een fanfaremars staat naast slepende passages en uptempo rondtollende melodieën. In alle gevallen is de muziek van die aard dat het gemiddeld West-Europese bekken er aardig op getraind kan worden.
Zoals de beste van hun collega's doet de Mahala Raï Banda echter meer dan alleen maar het vuur aan de lont steken. Vooral in de meer traditionele nummers laten ze horen hoe prachtig dit soort zigeunermuziek gearrangeerd kan zijn. De thema's worden dan meerstemmig gespeeld boven een verzorgd en precies uitgewerkte ondergrond van lage koperblazers. Vooral het openende en complexe 'Mahalageasca' is een pareltje. Steeds wisselend van melodie wordt een strakke refreinstructuur vermeden, waardoor de luisteraar van de ene episode in de andere belandt. Nu eens is dat een hups dartelende dansmelodie of een stuk met typische James Bond-harmonieën, dan weer een springerig deel waarbij de lichtheid van het symbalom zo kan dienen als begeleiding bij een versnelde, stomme zwartwit-film.
Liefhebbers van traditionele zigeunermuziek moeten zich echter geen zorgen maken: wanneer de groep met popelementen speelt gebeurt dit nooit opzichtig. Een poppy drumpartij of een even lichte als smaakvolle echo op een of ander solo-instrument doen hier het werk, waardoor het authentieke nog steeds kan schitteren. Met 'Red Bula' gaat de band het meest op zoek naar de grens tussen volkskunst en kitsch, maar tonen ze ook aan hoe leuk en spannend het op dat randje kan zijn. De inzet roept beelden op van jaren '70 tv-programma's waarbij Nicole en Hugo elk moment songfestivalgewijs kunnen opstormen. De daaropvolgende zigeunerpop is net wel of niet fout, maar buitengewoon amusant. Door het nummer spookt ook bij momenten een reggae-vibe, zoals in 'Colindat' geflirt wordt met ska en 'Romano Dance' een carnavaleske – maar alles behalve platte – ambiance opwekt waar de gemiddelde salsagroep stikjaloers op kan zijn. In sommige andere nummers wordt bij anderen leentjebuur gespeeld. In het begin van 'Morceau d'Amour' wordt even naar het Midden Oosten gekeken, waarna het nummer overgaat in een onvervalste zigeunersmartlap en 'l'Homme qui Boit' heeft dan weer filmallures.
Ondanks alle volkse elementen faalt de Mahala Raï Banda als museumorkest. Daarvoor gluren ze te graag over muzikale muurtjes. Als het actueel verder zetten van de Roemeense traditie van de blaas- en de volksmuziek staan ze er wel en dat maakt de band anno 2005 lekker relevant.
Meer over Mahala Raï Banda
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
