Luigi Boccherini staat bij vele klassieke muziek liefhebbers bekend als de componist van het beroemde menuet (uit een strijkkwintet op.13/5). Cellisten kennen hem doorgaans beter want deze in Spanje werkzame Italiaan was een van de grootste cellovirtuozen uit zijn tijd. Deze plaat brengt dan ook hommage aan het veelzijdige oeuvre dat Boccherini voor cello geschreven heeft, terwijl het tegelijkertijd Boccherini's muziek in een Spaanse omgeving kadert. Zo werden twee cello concerti (in G en D groot, G480 en G483 – niet toevallig misschien gekozen omwille van hun Iberische ondertoon) afgewisseld met een concertaria voor sopraan, cello en orkest en met een Fandango voor strijkkwartet, twee gitaren, slagwerk en castagnetten.
De Fandango (oorspronkelijk een deel uit een van Boccherinis vele kwintetten voor twee violen, altviool en twee cellos) is ongetwijfeld een van de meest verrassende composities uit de achttiende eeuw. Het werd bewerkt (met toevoeging van twee gitaren en enkele slaginstrumenten) door markies de Benavent, zelf een begenadigd gitarist. Met enkele opvallende effecten, glissando's en vele invloeden van Spaanse volksmuziek is dit werkje een opvallende en aantrekkelijke opener voor een plaat als deze.
Ook de uitvoering van de drie grotere werken op deze cd zit bijzonder goed, zowel bij de solisten als bij het orkest. Celliste Ophélie Gaillard mengt even vlotjes met de blazers als met de strijkers en duo's of trio's met een of beide hobo's zorgen voor erg fijne klankcombinaties, waarbij de cellosolo een bijna even delicate klank weet te produceren. Enkele Spaanse ondertonen vinden ook hun weg naar de twee celloconcerti op deze cd en zo maken de mineurgedeeltes dankbaar en herkenbaar gebruik van het soms exotische karakter van de twee hobo's. In beide cello concerti wordt het orkest, wat vrij ongewoon is, ondersteund door pianoforte, bij wijze van basso continuo. Enkele exotisch (lees: Spaans) klinkende coloraturen, in het hoogste register van de cello, zijn zeldzaam genoeg om te vermelden, zeker omdat Gaillards instrument steeds heel accuraat en wat bescheiden blijft klinken. Bijzonder leuk is ook de cadens in de finale van het concerto in G majeur, G480, een fantasie waarin de themaatjes van 'Se vuol ballare' uit 'Le Nozze di Figaro' en van de finale van Beethovens vioolconcerto aan elkaar geregen worden. Geen betere manier om deze veelzijdige plaat af te sluiten en glimlach op het gezicht van je luisteraar te toveren.
De concertante aria 'Se d'un amor tiranno' conformeert qua stijl nog het meest met de Italiaanse rococo, met zijn vele loopjes en coloraturen in de zangpartij en de solocello die als evenwaardige partner van de zang wordt beschouwd en zelfs enkele korte cadenza's voor haar rekening mag nemen. Hoewel de tekst van de aria niet meer dan een kort, beschouwend gedichtje over de liefde is, wordt het werk heel operatisch gedacht, onderverdeeld in verschillende scènes met hun eigen muzikale karakter. Een terugblik naar Boccherinis geboorteland op deze prachtige cd die verder stevig in Spaanse bodem geworteld zit.
Meer over Luigi Boccherini
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
