De jonge Paul Lewis besloot om een geplande integrale opname van Beethoven sonates te beginnen met de drie sonates op.31, dat zijn nummers zestien, zeventien en achttien van de tweeëndertig. Dit zijn sonates van een jonge Beethoven, geschreven rond 1802, toen hij net de eerste tekenen van zijn doofheid begon waar te nemen. Terwijl de eerste en derde sonate uit dit opusnummer nog klassieke, divertimenterende sonates zijn, in de stijl van Haydn en Mozart, is de tweede, bijgenaamd "der Sturm", een voorbeeld van Beethovens latere stijl, onrustig en dramatisch.
Meteen valt de rijke, volle klank op waarmee Paul Lewis deze drie sonates speelt. Elke noot klinkt met een mooie, kleine galm en krijgt van Lewis voldoende ruimte om ten volle uit te klinken. Het laatste deel van het opus 31 nr.2 wordt hierdoor extra melodieus gemaakt. Maar deze sonate wordt verder bijna koortsachtig gespeeld, de snelle eerste en laatste delen zelfs zonder echt rustpunt. Het serene tweede deel, vormt dan ook een eiland van kalmte binnen deze sonate. Diezelfde soort van perpetuum mobile-beweging kenmerkt ook het tweede deel van de derde sonate, waar een vloeiende melodie bijna machinaal wordt ondersteund door een aanstekelijke begeleidingsformule.
Lewis beklemtoont graag kleine humoristische touches die Beethoven in zijn muziek stak. Zowel het eerste deel van de eerste sonate als het tweede deel van de derde eindigen verrassend licht en guitig, alsof Beethoven de draak met zichzelf en zijn eigen dramatiek stak. Desondanks wordt nergens diezelfde lichte, quasi moeiteloze, aanslag bereikt waarmee bijvoorbeeld Stephen Kovasevich (zeker checken!) in zijn integrale opnames mee speelt. Wat natuurlijk ook weer niet wil zeggen dat Lewis geen kleur kan maken, of uitsluitend met een zware aanslag speelt. Het eerste deel van de derde sonate wordt bijvoorbeeld erg natuurlijk en stijlvol gebracht, en erg transparant en Mozartiaans.
Met deze eerste cd van wat een volledige reeks Beethoven sonates moet worden, begint Lewis alvast goed. Deze drie vroege werken worden licht en stijlvol gespeeld, met een grootsere klank dan Beethoven op zijn pianofortes zou kunnen bereiken, maar toch altijd doorzichtig en stijlvol.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
