Een volledige Beethoven-cyclus, alweer? En dat terwijl er in 2010 twee uitstekende edities werden uitgebracht waarmee de luisteraar jaren zoet is! Frank Braley en Renaud Capuçon doken immers samen de studio van Virgin Classics in voor een meermaals bekroonde uitgave, en Isabelle Faust en Alexander Melnikov deden hetzelfde voor Harmonia Mundi, in wat een zo mogelijk nog meer verfijnde opname werd. Toch zag Jos van Immerseel nog ruimte voor een eigen interpretatie, en wel omdat bovenstaande referenties allebei op moderne instrumenten werden ingespeeld. Daar is het instinct van deze Belgische virtuoos het uiteraard niet mee eens, en Midori Seiler, waarmee de toetsenist eerder al verdienstelijk Mozart opnam, steunt hem daarin. Reden genoeg dus om zelf de partituren nog maar eens onder de loep te nemen en ineens integraal uit te geven bij Zig-Zag Territoires, een van de kleinere, maar erg interessante labels op het Europese vasteland. Aan de vormgeving wordt bijvoorbeeld altijd nauwkeurig aandacht besteed, hoewel het visuele deze keer wat tegenvalt. De drie schijfjes komen weliswaar in een mooie box, maar in het boekje staat een los stuk Engelse tekst waarvan het begin ontbreekt, bovendien helemaal afwezig in de Duitse en Franse vertalingen. Daarnaast is de uitleg op zich ook wat oppervlakkig: bij wat een definitieve uitgave van Beethovens vioolsonates moet zijn, zou best wat muziekhistorische duiding mogen komen per sonate. In plaats daarvan volgt hier een wat banale toelichting, ten dele in de vorm van een interview. Hierin komt ook ter sprake dat men niet opteerde voor een chronologische vorm om geen vierde schijfje te moeten persen. Dat is wat spijtig om lezen, want inderdaad vraagt de luisteraar zich meteen af waarom een wat ongewone tracklist wordt gehandhaafd; hoewel het Seiler en van Immerseel dan weer siert dat ze geen uitleg bedenken waar er ook geen is.
Eenmaal voorbij de vormgeving, komt natuurlijk de muziek zelf. Die heeft wat te lijden onder de opnamekwaliteit, die behoorlijk scherp is. Dat moet misschien ook bij een historisch instrument als dat van Seiler, waarop de interprete wat al te klagerig klinkt. De pianoforte van van Immerseel zit dan weer wat naar de achtergrond toe, hoewel dit opnametechnisch zo veel mogelijk werd opgelost. Helaas kan van Immerseel zijn karakters niet altijd genoeg naar voor brengen, precies omdat hij op een wat logger historisch instrument speelt. Dit brengt dus terug de hele discussie naar boven inzake de historische uitvoeringspraktijk, een tak van het muziekleven waar voor kan gepleit worden, maar waar ook heel wat tegen in te brengen valt. Eigenlijk kan men de kritiek op deze opname helemaal herleiden tot de pro’s en contra’s van het op een authentieke wijze muziek willen ervaren ja dan nee. Seiler en van Immerseel zijn immers niet zomaar muzikanten die eens naar een aftands instrument grijpen: ze doen hun werk zeer zorgvuldig en bedden hun uitvoeringen in in een kader dat getrouw en geloofwaardig is. Een waarde-oordeel uitspreken over hun interpretatie, is dan ook per definitie het herleiden van de discussie die al jaren aan een stuk verwoed gevoerd wordt, tot een persoonlijk aanvoelen. Maar is subjectiviteit net niet de maatstaf waarmee men de muziek dient op te meten?
Om kort te gaan: deze uitvoeringen lijken te weinig prozaïsch om Beethoven eer aan te doen. Het instrument van van Immerseel klinkt wat stokkerig en Seiler is bijtend en lijkt soms te puntig, waar ze beter wat zangeriger voor de dag zou komen. Dat zijn echter interpretatieve keuzes, die passen in een tijdskader waar mensen nu eenmaal liefhebber van zijn. Voor dat specifieke publiek is dit mogelijks een goede opname, terwijl de doorsnee muziekliefhebber zonder twijfel zal zweren bij Capuçon of Faust.
