Voor elke band die erin slaagt om iets verfrissend te brengen, of die tegen alle verwachtingen in erin slaagt om een groot publiek te bereiken, zijn er talloze die nooit verder raken dan een veredelde kopie. Helaas voor Last Day Here vallen ze in die laatste categorie, al is hun muziek bepaald niet slecht. Het grootste nadeel is dat de heren zo verdomd hard hun best doen om op Nickelback te lijken, dat het een beetje pijnlijk wordt.
De raakpunten zijn bijzonder treffend: van de semi-hese zang tot de afwisseling van de gitaren tussen occasioneel ruig en rustig getokkel, tot de opbouw van de songs. Degelijke poprock in elk opzicht, maar zo onopvallend en grijs dat het weinigen hoeft te verwonderen dat dit combo snel in de vergeethoek zal geraken. Wat wel goed is, is dat de heren toch nog een pak harder van leer trekken dan Chad Kroeger en co., iets wat vooral opvalt in het opzwepende drumwerk. Dubbele basroffels zijn de heren niet vreemd, en daardoor ligt soms het raakvlak met een band als Godsmack heel dicht. Maar voor het overige is het helaas huilen met de pet op. De songs zijn bijzonder voorspelbaar en ondanks de goede uitvoering blijft er werkelijk geen enkele noot van hangen. Dit is zo'n plaatje dat iemand vol goede moed in de cd-speler schuift, tijdens de eerste twee songs denkt dat het allemaal best wel aardig is, ook al is er niets nieuws onder de zon, maar dat na afloop meteen vergeten wordt. Met andere woorden: het blijft uitkijken naar Last Day Here in de top 50. Voor wie het allemaal iets minder gelikt en mainstream mag zijn, hoeft dit dus geen aandacht.
Last Day Here heeft alvast het potentieel om een band te worden die het internationaal gaat maken, maar gek genoeg verliest de band door het bewandelen van de platgetreden paden elke mogelijke interessante invalshoek. Het eindresultaat is platte poprock met wat potige drums onder, maar dat redt de meubelen niet.
Meer over Last Day Here
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
