Wie ‘KIM in in the Middle’ van de Belgische jazzzangeres Kim Versteynen in de cd-speler schuift moet het volgende weten: opener ‘Stepping Out’ is een van de mindere tracks op het album. De funky inslag van het leuke, door Versteynen zelf gecomponeerde nummer is niet haar natuurlijk habitat. Daarvoor mist ze intensiteit in de dynamiek, iets waarbij een eerder vlak spelend begeleidingstrio niet echt helpt.
Verder luisteren leert echter dat Versteynen een technisch goed onderlegde zangeres is. Ze slaagt er doorgaans in haar stemkleur mooi te bewaren in de verschillende registers. Enkel op de allerhoogste en allerlaagste momenten is het even rekken om de noten te halen. Daarenboven bezit ze een prima intonatie, zelfs in een instrumentaal gedachte melodie als haar eigen ‘I Rest my Case’.
Waar het haar op ‘KIM In the Middle’ voornamelijk aan ontbreekt, is de mogelijkheid om dynamisch op te bouwen. Doorgaans blijft ze de intensiteit waarmee ze begonnen is aanhouden, wat vooral haar scatsolo’s (weliswaar bescheiden van duur) minder boeiend maakt. Versteynen heeft dan ook eerder het stemgeluid van een crooner, iets waarin ze gevolgd wordt door haar begeleiders Arne Van Coillie (piano), Flor Van Leugenhaeghe (bas) en Luc Vanden Bosch (drums). Het trio is van klassieke jazzsnit en heeft nergens de ambitie Versteynen uit te dagen, wel haar op hoogst elegante, maar nooit knullige wijze te omringen.
Dat ze als zangeres haar beperkingen heeft, lijkt Versteynen zelf te beseffen. Ze bezondigt zich op ‘KIM In the Middle’ niet bezondigt aan vocale of muzikale overstretch, kiest voor een zachter geprofileerd repertoire, maar weet tegelijkertijd een aangename variatie in de tracklist te brengen.
Een standard ‘Autumn Leaves’ lijkt haar op het lijf geschreven. Verspreid over twee tracks gaat de klassieker mooi van een walsende en vrije intro naar een swinggroove waarbij haar begeleidingstrio even momenten van duidelijk arrangement laat horen. Deze muzikale verandering wordt onderstreept door het overschakelen van de Franse naar de Engelse taal. Jimi Hendrix’ ‘Little Wing’ krijgt een overtuigende, poppy benadering en Mancini’s klassieker ‘Moon River’ wordt verrijkt met asymmetrische maatsoorten en maatveranderingen, maar zonder dat de natuurlijke flow van de muziek verloren gaat. In de bossa ‘Canção do Sal’ en het charmante gebrachte ‘One for All’ is te horen dat Versteynen haar stem niet altijd helemaal onder controle heeft, waarbij vooral het lagere register minder vlot loopt.
De cd eindigt echter op hoog niveau met de swingblues ‘A Girl I Know’ en vooral ‘Melody for Alon’ van Omer Klein. De weemoed van dit stuk is een aparte kleur in het geheel van het album en werkt perfect voor Versteynens woordenloze zangstem. Bijzonder fraai om horen is hoe Van Voillie de melodielijn soms unisono meevolgt, waardoor een natuurlijk ruimtelijk effect ontstaat: voer voor een label als ECM.
Het afsluitende ‘Being Green’, lijflied van Muppet Kermit, is wat minder, voornamelijk door de wat te expliciet uitgesmeerde emotionaliteit. Het had niet gehoeven, want Versteynen komt nu eenmaal het best tot haar recht wanneer ze “gewoon” songs brengt en de muziek laat zijn wat die is. Zoals ze op dit album doorgaans doet.
