De Britse componist Karl Jenkins is zowat van alle markten thuis. Hij spendeerde het grootste deel van zijn professionele leven als jazz- en rockmuzikant maar ook in klassieke middens is hij geen onbekende. Hij schreef filmmuziek (onder andere bij de Nieuw Zeelandse film 'The River Queen') en een dozijn orkestrale composities. Uit die laatste categorie koos hij vier concertante werken die het London Symphony Orchestra onder zijn leiding opnam.
Het eerste concerto, dat de naam 'Sarakiz' krijgt is een relatief kort werkje voor viool en orkest, zogezegd gebaseerd op Kazakstaanse volksmuziek (al blijft het geheel bijzonder westers, meer bepaald achttiende-eeuws klinken en zelfs de twee traditionele slaginstrumenten die 'Sarakiz' begeleiden veranderen daar niet veel aan. 'Sarakiz' typeert Jenkins muziek op deze plaat goed: het is geen diepgaande of ijzersterke compositie maar eerder een oefening in licht repetitieve muziek - iets waar deze neobarok, met zijn standaard melodische formules en akkoordwendingen zich uitstekend toe leent - die het vooral moet hebben van de virtuositeit van violist Marat Bisengaliev. Hij stormt door zijn solopartij met een duivelse, Italiaanse techniek die in de hoekdelen zelfs iets mechanisch krijgt.
'Quirk' heeft zijn naam zeker niet gestolen: deze vlotte muziek in passacaglia vorm (een reeks variaties over een continu herhaalde baslijn) zit inderdaad vol capriccieuze grillen in haar pianopartij en pianist John Alley haalt die ondeugendheid ten volle uit de muziek met snelle, onvoorspelbare karakterwisselingen. Op enkele plekken in het middendeel ('raga religioso') is het slagwerk wel net iets te sterk aanwezig ten opzichte van de overige instrumenten. 'Chasing the Goose!', de finale van het werk is muzikale slapstick van het zuiverste soort, tot en met de honky tonk piano toe en een einde dat rechtstreeks uit Tom & Jerry had kunnen komen.
'La Folia' is een variatiereeks gebaseerd op een vioolsonate van Arcelangelo Corelli voor marimba en strijkorkest, een soort van retro-barok net als het laatste nummertje op de cd, het 'allegretto' uit Jenkins concerto grosso 'Palladio' een vrij getrouwe imitatie van de Italiaanse achttiende-eeuwse stijl.
'Over the Stone' is een dubbelconcerto voor twee harpen en een eerbetoon aan Wales, het land waarvan de harp het nationale symbool is. Het werd geschreven op vraag van de prins van Wales en haalt zijn titel uit het gelijknamige Welshe volkslied 'Tros y garreg'. Dit mooie lied vormt het zangerige trage deel van het concerto en mede hierdoor is dit werk een van de wat zeldzame werkelijk emotionele composities die op deze cd staan. 'Song of the Bards' is een voorbeeld van de melodieuze, aangename stijl die Jenkins aanhoudt. Harpiste Catrin Finch glijdt soepel over de snaren van haar instrument, met een zachte touché en een mooie dosis nagalm die ritmiek nooit te sterk in de verf zet.
Jenkins schrijft onmiddellijk aantrekkelijke, toegankelijke muziek, een soort van melodieuze Steve Reich. Over de uitvoering, door het London Symphony Orchestra en een verzameling schitterende solisten natuurlijk geen kwaad woord maar de muziek zelf nodigt niet uit tot veel opnieuw beluisteren; na een keer deze muziek te horen heb je het als luisteraar wel gehad...
Meer over Karl Jenkins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
