Het Belgische trio K-Branding bestaat ondertussen zeven jaar, maar gezelliger is het er niet op geworden. Grégory Duby, Sébastien Schmitt en Vincent Stefanutti zijn nooit zonnestraaltjes geweest: niet in hun noise-jazz periode en ook niet op het pas verschenen ‘Alliance’. Op deze nieuwe plaat schuift het drietal meer op naar de postpunk in de industrial. Metalen percussie, holle drums, korrelige elektronica, gitaarnoise, een knerpende sax en de hoge, neutraal klinkend stem van Stefanutti zorgen voor een koud en afstandelijk geluid. Echt morbide, gitzwart of loodzwaar wordt het nergens. Overvol evenmin, maar vrolijk wordt een luisteraar er toch niet van.
De muzikale componenten van K-Brandings nieuwe geluid mogen dan sterk in een bepaalde richting wijzen, ze volstaan ruimschoots om een paar knappe en boeiende tracks neer te leggen. Vooral in de eerste nummers, ‘Japaner Sein’ en ‘Empirism’ laat het drietal horen waar het muzikaal toe in staat is. Door de verschillende middelen gedoseerd en genuanceerd te gebruik, het geheel bovendien in één compact geluid samen te trekken en te opteren voor een duidelijke structuur, begint ‘Alliance’ best wel sterk. Strak afgebakende ritmische patronen, met hier en daar een onregelmatigeid houden de tracks boeiend, ook voor diegenen die niet opgegroeid zijn met de Einstürzende Neubauten of Throbbing Gristle.
Daarna zakt de pudding echter in. ‘’Blurred Vision’ kent veel minder evolutie en geleidelijk aan wordt de monotonie – die in het begin mooi in balans gehouden werd door een gelaagde opbouw – overheersend zonder dat er echt iets mee gebeurt.
‘Astral Feelings’ dat inzet met een lekker flapperend drilboorhelikoptergeluid en voortploetert in een trage en daardoor moeilijk voelbare groove heeft nochtans de aanzet om uit te groeien tot een meer zwevende en dus vrijer klinkende track. Helaas werkt de stem hier minder goed en verdwijnt de spanning snel. Idem voor ‘Assente Cultura’ dat begint als de laatste wals op de Boelwerf (inclusief industriële percussie en een saxofoon die scheepshoorn speelt) tot abstract klokgelui zegt dat het feestje welletjes geweest is. Daarna neemt de track een wending richting glijdende, zoemende en piepende elektronica, maar desondanks is bijna 10 minuten te lang voor wat K-Branding hier muzikaal te bieden heeft. Zo eindigt een plaat, die sterk begon, helaas weinig geïnspireerd. Eens afwachten van de groep hier live van maakt.
