Jori Hulkkonen weet zich reeds geruime tijd te nestelen in het Scandinavisch bedje van zogenaamde verfijnde elektronische muziek. De vier vorige platen van deze bezige bij - als dj resident in zowel een club in Istanbul als één in Helsinki) – kenmerkten zich als bizarre, luistervriendelijke tussenvormen van ambient en Detroit techno. Met 'Errare Machinale Est' graaft Hulkkonen nog iets verder in zijn muzikaal verleden. De nieuwe langspeler, wederom een stukje hoogtechnologisch muzikaal vernuft, grijpt terug naar de synthpop van de jaren'80. De sporen die bands als OMD, Kraftwerk of Visage in de hitlijsten achterlieten worden door deze producer in een erg hedendaags jasje gestoken dat al even verslavend werkt.
Dat Jori Hulkkonen specialist is in het componeren van multidimensionale geluidspuzzels en abstracte muzikale droomwerelden, blijkt al snel. Na een instrumentale opener die met roboteske pulsen en een heus spacekeyboard de new waveperiode alle eer aandoet, bereikt de cd met zijn titeltrack een eerste hoogtepunt. Met een traag, gecompliceerd elektroritme en een heerlijk meespelende, metaalachtige orgeltune verraadt 'Errare Machinale Est' (met drukfout op de promoversie) waar het bij dit plaatje allemaal om draait: pure 'feel good'-muziek. Door veelal erg abstract en nogal akelig te openen en vervolgens met 'Enola Gay'-achtige melodieën aan te draven, tovert Hulkkonen een mooie glimlach tevoorschijn. Melodietjes zijn hier ontworpen om dagen in het hoofd van de luisteraar te blijven rondspoken. Niet dat het altijd zo hoeft, want 'Never Been Here Before' met de vervormde, emotieloze robotstem van John Foxx (ex-Ultravox), houdt het bij elektropulsen, blieps en industriële geluiden en bouwt daar een heerlijk neurotisch beatnummer mee op. Toch bevatten ook die duistere tracks een meer dan aangename uitstraling. Neem als voorbeeld gerust het geweldige 'Synthetic Ballad of Charles Darwin' met vocale bijdrage van Jimi Tenor dat met telkens meer warme, bewust dissonante klanktapijten een geweldig spanningsveld opbouwt (en zijn climax toch achterwege laat). Hoewel naar het einde van deze voortreffelijke plaat hedendaagse klanken iets meer de kop opsteken, ondermeer in de rasechte dansvloerkiller 'The Descent of Man' met Supermodel-frontman Nick Triani, blijft een smakelijke uitstraling zorgen voor een hardnekkig 'wij willen meer'- gevoel.
Waar de titel van deze plaat nu naar refereert, mag een groot vraagteken heten. De Fin verbroedert 'foute' 80's muziek met hedendaagse heerlijkheden en doet dat op een ronduit prachtige manier. Deze cd is dan ook ongetwijfeld een lang leven beschoren die mogelijk zelfs de doorbraak van Jori Hulkkonen naar het grote publiek betekent. Deze koerswijziging waarmee de producer iets meer richting mainstream knipoogt, hoeft echter fans van complexe elektronica niet teleur te stellen: de homepage van Hulkkonen bevat een hele boel technologische achtergrondinformatie per nummer waarvan een doorsnee luisteraar allicht haaruitval krijgt!
Meer over Jori Hulkkonen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
