In de negentiende eeuw, voor geluidsopnames het muziekleven voorgoed veranderden, waren pianobewerkingen van grote orkestwerken het medium bij uitstek om klassiek repertoire bij het grote publiek bekend te maken. Liszt bijvoorbeeld, bewerkte symfonieën van Beethoven voor piano en ook Beethovens strijkkwartetten werden op gelijkaardige manier gearrangeerd. In deze context past het arrangement dat op deze plaat te vinden is, van Brahms' 'Ein Deutsches Requiem', voor koor, solisten met begeleiding van twee piano's. Brahms zelf zorgde voor de bewerking, die hij liever zelf onder handen nam dan het over te laten aan een nobele onbekende. Stephen Cleobury leidt de uitvoering van dit werk, met de mannen en knapen van zijn eigen 'Choir of King's College, Cambridge'.
Brahms' bewerking voor twee piano's mist wat de grandeur van het orkest in het origineel. Monumentale passages, de fuga's bijvoorbeeld, of de aanloop naar de dramatische mineur-passage in het zesde deel, komen dan ook wat flets over. Gelukkig is 'Ein Deutsches Requiem' vooral een intiem werk en in veel andere passages wordt Brahms' wat monochrome orkestrale palet zonder veel verlies naar twee piano's overgezet. De grootste zwakte van deze plaat is echter het koor, want op deze uitvoering worden de vrouwenstemmen gezongen door de knapen van het 'Choir of Kings College', die echter niet de briljantie en souplesse van sopranen hebben in de hoogte. Zo klinken bijna alle hogere passages (en 'Ein Deutsches Requiem' heeft nochtans geen uitzonderlijk hoge koorpartij) heel schril en moeizaam, terwijl er eigenlijk verder geen specifieke reden is om dit werk zijn typische 'knapen' kleur mee te geven. Het koor is echter wel goed verstaanbaar, de mannen toch nog iets beter dan de knapen. Verder zingen ze met overtuiging en wordt er vaak heel mooi sfeer gemaakt, sereen zoals in het eerste deel of opgewonden en triomfantelijk in het fugatische slot van het tweede of zesde deel, maar de algemene indruk blijft op zijn best onbevredigend.
Bij de solisten bezit bariton Hanno Müller-Brachmann een goed verstaanbare dictie en zingt hij soepel en met gepaste dramatiek, klagend en slepend bijvoorbeeld op de eerste lijnen van 'Herr, lehre doch mir'. Ook de Engelse sopraan Susan Gritton is goed verstaanbaar, maar haar hoogte klinkt een beetje benepen en weinig soepel.
'Ein Deutsches Requiem' voor koor, solisten en twee piano's is het ontdekken waard. Het is echter jammer dat er voor knapenkoor gekozen werd om de sopranen en alten te vervangen, want deze muziek past de delicate stemmen van Stephen Cleoburys jonge zangers duidelijk niet, zodat Brahms' requiem niet zelden geforceerd overkomt. Een verkeerde keuze, want het gaat hier nochtans om een van de meest gerenommeerde knapenkoren van de wereld. Jammer, deze opname bezit namelijk andere kwaliteiten, de solisten bijvoorbeeld, die nu wat verloren gaan.
Meer over Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
