Deze cd presenteert enkele werken voor traverso en orkest van Bach en Telemann, twee componisten en tijdgenoten die in hun muziek toch elk hun eigen richting uitgingen. Terwijl Bach de polyfone, Noord-Duitse traditie uitdroeg, verenigde de meer kosmopolitisch gerichte Telemann de meest aantrekkelijke kantjes van de virtuoze Italiaanse, de elegante Franse of de robuuste Poolse stijl. Zijn 'Les Gouts Réunies', zoals deze stijl door tijdgenoten genoemd werd, bleek bijzonder populair en Telemann was de eerste om van die populariteit te profiteren met een reeks concerti, suites en kamermuziek die onder de noemer 'Tafelmusik' bekend staan en waarin hij op een publiek van zowel burgers als aristocraten, professionele muzikanten als amateurs mikte. Uit die verzameling nam de Engelse fluitiste Ashley Solomon een concerto in A majeur op en ze combineerde dat met een wereldse cantate van Bach, 'Non sa che sia dolore' voor sopraan, traverso en strijkers en Bachs tripelconcerto BWV 1044 voor klavecimbel, traverso en viool.
Het Engelse ensemble Florilegium klinkt fris en transparant met die typisch zachte, malse klank die eigen is aan Engelse barokensembles waar aandacht voor toonkwaliteit op de eerste plaats komt. Geen uitvoering op het scherp van de snee, strak en met een rigoureus doorgevoerde stijlbewustheid (het volledig zonder vibrato spelen bijvoorbeeld) maar eentje die doorgaans warm en elegant klinkt. Dit werkt bijzonder goed want het stelt fluitiste Ashley Solomon in staat in elke passage haar fluwelen klank in het orkest te laten nestelen. Het intieme karakter van haar instrument past deze muziek goed, vooral in de trage delen en in haar lage register, dat stevig en vol klinkt. De cellosolo in het 'Grazioso' van Telemanns concerto is een goed voorbeeld van hun aanpak want celliste Jennifer Morsches speelt zelfs op haar laagste snaren met een toon die geen spoortje van hardheid bevat. Op die manier groeien ook de uitvoeringen van Bach en van Telemann naar elkaar toe, zodat de stilistische overeenkomsten tussen Telemanns composities en Bachs niet-religieuze muziek snel duidelijk worden.
Sopraan Lucy Crowe verzorgt een soepele lezing van Bachs cantate, over een jonge Italiaanse kunstenaar die na een verblijf in Duitsland naar zijn thuisland terugkeert. Crowe is niet iemand die uitsluitend oude muziek zingt maar in haar Bach toont ze zich stijlbewust. Ze gebruikt een smaakvolle maar goed gecontroleerde vibrato en blijft doorheen haar hele register egaal en vlot klinken.
Over de soepele, vlotte uitvoering van Florilegium kunnen we geen kwaad woord zeggen en ook niet over de twee solisten, die een over de hele lijn muzikale en fijngevoelige opname neerzetten. Maar aan het eind van een wat vrijblijvende uitvoering van deze drie werken krijg je als luisteraar toch wat heimwee naar de bravoure waarmee de Akademie für Alte Musik Berlin of het Freibürger Barockorchester zulke muziek doorgaans uitvoeren.
Meer over Johann Sebastian Bach, Georg Philipp Telemann
Verder bij Kwadratuur
