Concerto in Dialogo: de titel van deze cd duidt op het feit dat de twee solisten, sopraan en bas in deze cantates, atypisch voor Bach een rol aannemen, namelijk die van de heilige geest en die van Jezus Christus en zo met elkaar in dialoog gaan. De titel van het plaatje slaat ook op de prominente rol die het orgel op vele plaatsen van deze drie cantates toebedeeld krijgt, zodat er zich een tweede soort van dialoog afspeelt tussen de vocale solisten en de organist. Tijdens zijn leven voerde Bach meestal zelf de orgelpartij van zijn composities uit en in enkele van zulke cantates (nummer 49 bijvoorbeeld) krijgt het orgel dan ook een echt concertant karakter.
Het orkest brengt een mooie en verzorgde Bach van het hoogste niveau. Luister maar naar de klagende maar toch ergens hoopvolle manier waarop obligate hobopartij in de openingsaria van BWV 32 'liebster Jesu, mein Verlangen' wordt geïnterpreteerd. De ongedwongen maar trefzekere manier waarop de lijnen bij de eerste viool zich rond de melodie van de zanger winden in de basaria 'Hier, in meines Vaters Stätte' zouden weinig barokensembles evenaren. Het orgel kan ongemeen briljant en helder klinken in BWV 49, ongetwijfeld mede dankzij die hoge stemming die het ensemble aanhoudt en die deze muziek minder donker doet klinken. Organist François Saint-Yves steekt voldoende vrijheid in zijn interpretatie en houdt zo een gevoel voor muzikale retoriek in de 'sinfonia' waarmee de cantate opent.
Salomé Haller komt niet uitsluitend uit de oude muziekwereld en dat hoort men in haar lezing van Bachs sopraanpartij, die met een grotere stem wordt gezongen, minder bescheiden dan we van barokzangers gewoon zijn. Ze houdt zich niet strikt aan die vlakke toon waarmee men doorgaans Bach uitgevoerd hoort en dat zou een welkome afwisseling kunnen zijn. Haar hoogste noten komen zeker heel kleurrijk over. Ze maakt echter niet erg veel variatie in haar interpretatie en dat doet, zeker in vergelijking met bas Stephan Macleod, haar sopraanpartij wat kleur verliezen. Stephan Macleod is zeker geen onbekende met Bachs cantates en zet dan ook een erg mooie, stijlbewuste maar natuurlijke lezing van deze muziek neer. Een virtuoze aria als 'Ja, ja, ich kann die Feinde schlagen' komt heel accuraat en energiek over, op een manier waarop we na uitstekende opnames van Gardiner, Herreweghe of Koopman mogen verwachten dat Bach klinkt. Hij blijft ook steeds veel beter verstaanbaar dan Haller, die in haar recitatieven niet altijd zo duidelijk articuleert.
Dit blijft een heel mooie en genietbare opname van drie van Bachs cantates met belangrijke instrumentale partijen. Het orkest zorgt voor een levendige uitvoering, het is enkel wat jammer dat Salomé Haller, hoewel ze zeker niet echt tekort schiet, toch niet aan het hoge niveau van Macleods uitvoering kan tippen.
Meer over Johann Sebastian Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
