Het Freiburger BarockOrchester is, na de Akademie für Alte Musik Berlin, het meest gereputeerde barokensemble dat bij Harmonia Mundi onder contract staat. Onder de naam Freiburger BarockConsort hebben enkele musici uit het orkest elkaars gezelschap gezocht om repertoire te spelen dat al te dikwijls vergeten wordt. Zo namen ze al heel wat muziek uit de 17e en vroege 18e eeuw onder handen, en kwam er zelfs een album waarop de Barokke tradities tegenover hedendaagse worden geplaatst. Dat maakte van 'Zeitsprünge' een gewaagd album. Vanuit commercieel oogpunt is 'Barockes Welttheater' dat misschien evenzeer, want een volledig schijfje gewijd aan de overgeleverde partituren van Johann Heinrich Schmelzer zal niet meteen een plaats veroveren ergens bovenaan in de verkoopsstatistieken. Nochtans is Schmelzer voor Barokliefhebbers een naam die niet zou mogen vergeten worden, aldus het ensemble. Hij was tijdens de Dertigjarige Oorlog een van de meest vooraanstaande componisten van zijn tijd, en kwam helaas vroegtijdig te overlijden waardoor hij zelf amper kon bijdragen aan het bewaren van zijn muziek. Gelukkig zagen kenners vrij snel het genie van de man in en kwamen op die manier toch aardig wat partituren tot bij de musici van het Freiburger BarockConsort, die met bijzonder veel zwier voor een verklanking zorgden.
Hoewel een geoefend oor niet zomaar zal beweren dat Barokmuziek van gelijk welke componist altijd maar weer een variatie is op dezelfde stilistische parameters, kan men de enkelingen die toch nog aan dat idee vasthouden misschien van het tegendeel overtuigen aan de hand van deze opname. Zelden kwam wereldse folkmuziek immers zo dicht bij traditionele Barok. Waarin schuilt dat volks aandoende, opzwepende element? Ongetwijfeld in de aanstekelijke ritmes, waarbij men, mits enige fantasie, inderdaad hofdames, hertogen of ander schoon volk vrolijk heen en weer ziet springen, van het ene been op het andere. De muziek van Schmelzer heeft ook genoeg humor in zich om haar als feestmuziek aanvaardbaar te maken: grote contrasten, onverwacht luide ingrepen, plotse eindes...het behoort allemaal tot het geestige pakket van deze componist. Daarnaast kan ook een grote, statige melancholie de muziek in een keer helemaal overmeesteren. Een melodieuze strijkerlijn kan de muziek dan bijvoorbeeld als het ware een verlamd karakter geven, waarna een nieuwe puls terug beweging in het geheel stampt. De muziek op 'Barockes Welttheater' zit dus vol tegenstellingen, die echter nooit al te dramatisch worden. Dit is Barok met de glimlach, muziek het ego voorbij en evenzo geregistreerd.
Noodzakelijk voor wie deze muziek speelt, is dat het genieten van de vele evidenties en de geestige ingrepen afstraalt op de luisteraars. Daar heeft het Freiburger BarockConsort duidelijk geen moeite mee: de tien musici laten zich meevoeren op de stroom en vertolken met vuur, zelfs passie. Bij de violen, aangevoerd door de zeer gerespecteerde Petra Müllejans, slaat de vlam soms zelfs te veel in de pan. De stijkersklank wordt dan te scherp, nasaal en monotoon en de verfijning verdwijnt uit de muziek. Op minstens evenveel andere momenten blijft het Freiburger BarockConsort echter evenwichtig genoeg musiceren, waarbij humor, droefenis en fijnbesnaarde uitvoeringspraktijk elkaar als het ware in evenwicht houden. De vraag blijft echter voor wie deze opname de hemel op aarde zal betekenen. Het blijft, hoewel goed uitgevoerd, lichte kost, die helaas ook nooit wordt gebroken met werk van een andere componist. Dat maakt 'Barockes Welttheater' buitengewoon aantrekkelijk voor serieuze verzamelaars, maar de gemiddelde liefhebber zal deze opname niet dagelijks kunnen draaien. Daarvoor is de muziek te lichtzinnig, over de hele lijn.
