Met de dood van J.J. Johnson in 2001 is een van de grootste trombonisten van de bebop heengegaan. Met 'The J.J. Johnson Memorial Album' brengt Prestige een cd op de markt die een goed overzicht geeft van het uitzonderlijke talent van deze memorabele man. Hij introduceerde de trombone op een heel specifieke manier in de bebop: een heldere klank waar zelden de vibrato opzat die voordien veel gebruikt werd.
Ondanks die zuivere toon en het rechtlijnige verloop van de melodie (zoals wel meer in de bebopwereld gebeurde) zit het qua emoties en muzikale ideeën zo onvoorstelbaar sterk in elkaar. 'Nature Boy' is hier een van de betere voorbeelden van: Johnson vat deze klassieker solo aan en wordt na anderhalve minuut ondersteund door een ritmegitaar waardoor de trieste sfeer van het begin subtiel wordt omgebogen naar een iets vrolijker einde. De zachte, warme klank van Johnsons trombone zal niet toestaan dat er binnen dit nummer geademd wordt door de toehoorder. Johnson houdt net díe noten iets langer aan en geeft net dat ietsje accent meer op andere noten waardoor het oor werkelijk klaarkomt in een muzikaal orgasme.
Uiteraard staan op dit herdenkingsalbum niet alleen droevige nummers. 'Blue 'n' Boogie' is een knap up-temponummer waar Johnson omringd wordt door de grootheden waarvan hij zelf uitmaakte. Een waar sologevecht tussen specialist op de altsax, Lucky Thompson, en Johnson zelf op trombone. Ze spelen werkelijk tegen elkaar op, delen complexe harmonieën en ontwikkelen elk hun typische lineaire melodische en ritmische variaties op het thema. Na de solo van Johnson en tussen de solo van Lucky breekt Miles Davis met een schel, snel trompetlijntje wat zeker een meerwaarde geeft aan dit nummer. De piano krijgt op het einde ook zijn solotijd maar de twee kanonnen van voordien schaduwen de solo van Horace Silver helemaal weg. Ze eindigen mooi tezamen met een stukje thema.
De cd bevat ook drie livenummers waaronder ook 'Misty'. In dit nummer komt de grote klasse en de diepe lyrische klank van Johnsons trombonespel weer uitstekend naar boven. Strelende, heldere klanken met een steeds bluesy ondertoontje blijven nasmeulen. Ook de begeleidende gitaar die er op de gepaste momenten met een versierinkje hier een hoge noot daar naar de oppervlakte komt, bezorgde vast menigeen koude rillingen.
Afsluiter 'Soft Winds' is eveneens een pareltje om het neusje van de zalm bij af te zuigen. Let vooral op de percussie van Dave Carey die het al snelle tempo extra diepte en kleur geeft.
Deze cd geeft niet alleen een idee over de kwaliteiten van Johnson als beboptrombonist, maar geeft ook een goed beeld over de hele bebopgeneratie die overstapte van het bigbandtijdperk naar een wereld waar complexe, rechtlijnige harmonieën werden ontwikkeld. Een wereld die de moeder zou zijn van de hedendaagse jazz. Een wereld waar J.J. Johnson deel van uitmaakte. 'The J.J. Johnson Memorial Album'!
Meer over J.J. Johnson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
