Toen Mark Lanegan op tournee was met Queens of The Stone Age, kwam hij in Glasgow Isobel Campbell tegen. Hij vertelde de frontvrouw van Belle & Sebastian dat hij een grote fan van haar werk was en liet terloops vallen dat hij wel eens een plaat met haar wou opnemen. Met dat idee in haar achterhoofd, schreef Campbell een reeks songs, die zij in Glasgow opnam en dan opstuurde naar Los Angeles, waar Lanegan zijn zang toevoegde. Het resultaat is een pure, grotendeels akoestische plaat met country- en folkinvloeden en een klank die zwerft door stoffige woestijnen, druilerige steden en een occasionele zonovergoten weide.
Al vanaf het eerste nummer valt op hoe goed de stemmen van Campbell en Lanegan bij elkaar passen. De diepe, ietwat krakende stem van de QOTSA-frontman wordt perfect aangevuld door de hoge, zalvende zang van Isobel Campbell, die meestal de backing vocals voor haar rekening neemt. In de combinatie van hun stemmen wordt gespeeld met het contrast tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid op een manier die wat doet denken aan 'Where the Wild Roses Grow' van Nick Cave en Kylie Minogue. 'Ballad of the Broken Seas' gaat van tedere, akoestische liefdesliedjes met een subtiel countrytintje naar stoffige woestijnrock à la Calexico. Een voorbeeld van dat laatste is 'Ramblin' Man', een geweldige cover van een lied van Hank Williams, compleet met een knallende zweep in het ritme, ouderwetse lofi-achtergrondzang en gefluit. Ook 'Revolver', het enige nummer dat Mark Lanegan voor de plaat schreef, doet denken aan zanderige wind, verlaten dorpjes en knokpartijen in saloons. Over een dreigende gitaartokkel zweeft een eenzame viool, terwijl Lanegan zingt "I'm not one for thinking twice / but I know this much is true: / the earth will turn, the powder burn / and you are my revolver." Het melancholische gevoel dat de plaat beheerst, wordt tegen het einde langzaam en voorzichtig doorbroken, zoals op het hoopvolle 'Honey Child What Can I Do'. Vrolijke strijkers geven een optimistische sfeer, die wat naar het ontroerend naïeve neigt door een dromerige harp.
Isobel Campbells geweldige songschrijverstalent komt sterk uit de verf op 'Ballad of the Broken Seas'. De nummers die ze voor Lanegan schreef, passen hem als gegoten. Het album weeft zonder één enkel dieptepunt verschillende stijlen aan elkaar, zonder dat die elkaar ooit gaan storen. Melancholie vermengt zich met nostalgie om dan zachtjes over te gaan in hoop en rust en fijn pingelende gitaren.
Meer over Isobel Campbell & Mark Lanegan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
