Isobel Campbell maakte eind de jaren '90 furore als celliste van Belle and Sebastian. Nadat ze die groep verliet, startte ze een solocarrière die dit jaar een hoogtepunt bereikte met het adembenemende 'Ballad of the Broken Seas'. Dat album nam ze op met Mark Lanegan (Queens of the Stone Age, The Screaming Trees), die met zijn diepe stem als een wolf bij Campbells Roodkapjezang pastte. Op 'Milkwhite Sheets' doet de Schotse zangeres het weer helemaal alleen en kiest ze voor een meer psychedelische aanpak. Oude folksongs worden herwerkt en aangevuld met eigen materiaal gericht op de elf in u.
Alles in 'Milkwhite Sheets' lijkt bij een eerste beluistering gericht op lieflijkheid: Campbell zingt hoog en fluisterend tussen pingelende instrumentjes, zacht beroerde gitaren en hummende strijkers. Tussendoor toont de muziek op dit album echter ook een duistere kant: krakerige drones zwerven rond op de achtergrond en in Campbells teksten (die meestal nauwelijks verstaanbaar zijn) is het ook niet altijd peis en vree. De in het album alomtegenwoordige zachtheid wordt af en toe doorbroken, bijvoorbeeld in het postrockerige einde van 'Willow's Song'. Toch blijft 'Milkwhite Sheets' over het algemeen een heel erg rustige plaat die kalm voortkabbelt. Iets te kalm zelfs: dit album heeft moeite om de aandacht vast te houden en verglijdt al snel naar – niet onaangename – achtergrondmuziek. Cambells zoete zang is meer dan te pruimen en de eerlijke, minimalistische arrangementen zijn vaak erg sterk (zoals de strijkers op 'Hori Horo'), maar echt beklijven doet 'Milkwhite Sheets' niet. Gelukkig is er een tegenwicht met nummers als 'Thursday's Child', dat uitpakt met krakende achtergrondgeluiden en een dromerige slidegitaar.
Isobel Campbell levert met dit album een vormelijk geslaagde oefening in psychedelische folk, maar stelt toch een beetje teleur als het op gevoel en spanning aankomt. De persoonlijkheid en emotie die Campbell in haar muziek wilde leggen, komt niet echt over. In tegenstelling tot haar vorige plaat (misschien is het een oneerlijke vergelijking, maar goed) lokt 'Milkwhite Sheets' de luisteraar niet in haar val, en dat is jammer.
Meer over Isobel Campbell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
