Wat gebeurt er als Jonathan Wolf (why?, cLOUDDEAD) op bezoek gaat bij Andrew Broder (Fog) om in de kelder van de platenzaak Hymie's een cd in te blikken? Dan komt er een product van dat klinkt zoals het idee kan doen vermoeden: ambachtelijk knutselwerk met materiaal dat voorhanden is. De plaat wemelt van de keyboards (van piano tot bevende mellotron), akoestisch gitaargetokkel en samples/effecten die boven elkaar gestapeld worden. De songs krijgen hierbij zelden een klassiek gezongen melodie mee, want de teksten worden geregeld gewoon gesproken of op één toon gezongen. En het moet gezegd: dit opent onverwachte klankperspectieven, vooral als er verschillende stemmen samen reciteren of spreken. De momenten dat er dan toch echt gezongen wordt en dat er zelfs backing vocals opduiken, klinken dan extra zoet, zoals in 'All Them Boys'. Dit effect wordt hier nog versterkt door de snel in- en uitzoemende keyboards, wat de muziek iets onstabiels geeft.
Dit soort effectjes kleuren de cd, maar ze kunnen niet verbergen dat de helft van de tracks eigenlijk geen 'nummers' zijn. Het blijven vaak niet meer dan aanzetten, onafgewerkte basisideeën waarbij het spelen met de klank centraal staat. Dit spelen levert soms best wel mooie resultaten op zoals in 'I am a Sewer at Heart' of 'Lightning Bolts and Man hands'. Het eerste stukje drijft op een weemoedige, jaren '20 musicalpiano terwijl het tweede met het trage, intieme gitaargetokkel en de aarzelende zangstem het leukste van singer-songwriters, lo-fi folk en kinderliedjes combineert.
Volgens de site van Hymie's Basement bevatte de eerste versie van deze cd slechts 12 tracks. Het was Tom Brown, chef van het Lex label, die van mening was dat er nog een paar bij moesten. Het keldervolk en de luisteraar mogen die man daar eeuwig dankbaar voor zijn, want de bijkomende sessie die zo gehouden werd, leverde meteen het beste materiaal op. Afsluiter 'You Die' laat een glimp zien van de Beatles anno 2003. De beats van dit nummer vertragen soms even, waardoor ze vlak daarna terug moeten versnellen om bij te benen. Dit duidelijk hoorbaar en manueel manipuleren van het basismateriaal doet de muziek haar vaste vorm verliezen en maakt deze heel elastisch. Dat effect wordt nog eens versterkt door de bibberende, onstabiele klank van de keyboards. Het mooiste nummer op de cd is meteen ook het meest traditionele. '21st Century Pop Song' heeft een duidelijke songstructuur en een meefluitbare melodie en is ronduit onweerstaanbaar door de glimlachende keyboards en de korte gitaarriedels. Een 'liedje' dat na één keer horen in ieders hoofd zal blijven hangen. Iets wat van de minst afgewerkte tracks minder gezegd zal kunnen worden.
Meer over Hymie's Basement
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
