De voorbije zomer stond het festival van Salzburg bijna helemaal in het teken van één evenement: de zeven uitvoeringen van Verdi's populairste opera 'La Traviata' met in de hoofdrol de Russische operavamp Anna Netrebko. Alle voorstellingen waren al maanden op voorhand hopeloos uitverkocht, de zwarte markt deed gouden zaken. Deutsche Grammophon, waar Netrebko onder contract ligt, mocht dit uiteraard niet missen...
Het intrieste verhaal gecombineerd met de geniale melodieën maken 'La Traviata' waarschijnlijk tot de succesopera die hij geworden is. Tijdens een van haar feesten wordt Violetta Valéry, courtisane met tbc, veroverd door dichter Alfredo Germont. Ze verlaten het drukke stadsleven, maar het geluk wordt verstoord door Alfredo's vader Giorgio Germont. Alfredo's relatie met Violetta staat het geluk van zijn zus in de weg, en uiteindelijk geeft Violetta toe: ze verlaat Alfredo onder het voorwendsel haar oude leven terug te willen. Die is eerst woedend, maar wanneer hij de ware toedracht verneemt is het al zo goed als te laat: Violetta sterft in zijn armen. Dat noodlot is al te voelen vanaf de pianissimo strijkersakkoorden waarmee de ouverture begint, en waarmee ook het laatste bedrijf zal openen. Bij de ouverture gaat alles nog over in een passionele wals, waarna het feest uit alle kracht losbarst. Aan het slot ontwikkelt Verdi echter vanuit diezelfde beginakkoorden een langzame strijkersmelodie, die meer een meer de hoogste tessituurregionen opzoekt en in een dramatische mineur eindigt. Het grote contrast tussen die feestwereld uit het eerste bedrijf en de verlatenheid uit het derde bedrijf maken Violetta tot een moeilijke rol: de sopraan moet zowel de lange en aartsmoeilijke coloratuuraria overwinnen als de brede lyriek van haar afscheidsaria. Anna Netrebko slaagt zonder enige twijfel met glans. Kristalheldere klank en loepzuivere loopjes in de aria uit het eerste bedrijf en een droeve, expressieve en warme vertolking van de slotaria. Haar ultieme uitroepen op het moment dat ze sterft, enkel begeleid door een soloviool, snijden door merg en been. Naast haar is de Mexicaanse tenor Rolando Villazón (Alfredo) niet minder indrukwekkend. Zijn perfect legato en soepele hoogte zijn al ideaal voor Verdi's lyrische lijnen, maar hij geeft daar bovenop de bonus van alle dynamieken te respecteren. Wanneer de partituur het vraagt laat hij vanuit ontroerend fluisterzachte tonen zijn stem helemaal openbloeien tot een tenorklank vol vuur en passie. Als zijn vader is bariton Thomas Hampson perfect gecast. Zijn ietwat stugge stemgeluid tekent helemaal de afstandelijke vaderfiguur. De baritontessituur gaat bij Verdi vaak de hoge kant uit, en in dit geval is dat niet anders. Zowel het meer lyrische begin van de aria, als de hoge uitroepen aan het slot ervan worden door Hampson erg mooi vertolkt. Met andere woorden: een droomtrio, hemels begeleid door de Wiener Philharmoniker gedirigeerd door Carlo Rizzi. Hij houdt perfect rekening met wat de zangers willen, en geeft Verdi's melodieën ademruimte dankzij subtiele rubati.
Deze 'La Traviata' bewijst dat de voorstelling ook afgezien van de hype de moeite loonde. Het prachtige tekstboekje toont bovendien enkele productiefoto's, die nu al doen verlangen naar de dvd die in het voorjaar zal verschijnen.
Meer over Giuseppe Verdi
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
