Puccinis 'La Bohéme', een drama in de vorm van vier scènes uit het Parijse Bohémien milieu van de vroege negentiende eeuw, was geen bijzonder groot succes bij haar première maar mede dankzij dirigenten als Arthuro Toscanini, ging het werk al gauw een plaats innemen tussen de absolute favorieten van de Italiaanse opera, een plaats die het sindsdien niet meer heeft moeten afstaan. Deze opname, rond sopraan Anna Netrebko en tenor Rolando Villazon, was iets om naar uit te kijken, vooral wie het schitterende resultaat van hun eerdere samenwerking in Verdis 'La Traviata' en 'Rigoletto' of in Gounods 'Roméo et Juliette' zag. Deze dubbel-cd is het resultaat van een opname in de opera van München in 2007, met een jeugdige cast om deze twee bekende hoofdrollen (zelf nog maar dertigers) te ondersteunen.
We kunnen meteen schrijven wat iedereen wel vermoedde: de combinatie van Netrebko en Villazon in Puccinis klassieker is onovertroffen. Netrebko schittert werkelijk in dit repertoire, met een lezing van Puccinis opera die noch muzikaal, noch dramatisch wat dan ook verliest. Haar soepele stem blijft onder alle omstandigheden uitzonderlijk rijk en melodieus klinken maar haar zang toont tegelijkertijd een ongewone betrokkenheid bij het drama. Luister maar naar de laatste scène, waar Mimi teer en stervende is: Netrebko doet wat weinigen haar nadoen, namelijk Mimis zwakte in haar zanglijnen laten doorschemeren zonder dat die een impact heeft op haar muzikale prestatie, die volledig vrij lijkt te zijn van enige technische belemmering.
Ook Villazons Rodolfo komt heel persoonlijk over, met een smaakvolle eigen inkleuring die een groot inlevingsvermogen verraadt. Zijn jeugdige heroïek komt natuurlijk ten volle tot uiting in zijn bekendste aria in het eerste bedrijf 'che gelida la manina' maar evenzeer in zijn afgrijzen, dramatisch en toch steeds zo doorleefd en dus geloofwaardig over Mimis ziekte aan het eind van de opera. De rest van de cast hoeft niet onder te doen voor Netrebko of Villazon. Ter vermelding zijn zeker Collines (Vitalij Kowaljows) sonore baritonstem of de onversneden buffo-onterpretatie van het personage van huisbaar Benoit, door Tiziano Bracci.
Zeker wanneer de actie op de bühne snel verloopt, is dirigent Bertrand de Billy in zijn element, houdt hij de begeleiding even flitsend en speelt hij snel in op het verloop van Puccinis conversaties. Maar deze gevarieerde lezing bevat genoeg momenten van introvertie of intimiteit en de laatste scène, net voor Rodolfo zich realiseert dat Mimi is gestorven, is werkelijk nagelbijten! Bovendien besteedt hij uitzonderlijk veel aandacht aan Puccinis partituur: Puccini was als laatromantisch componist zeker even secuur als Mahler, Strauss of Schönberg in wat hij boven, onder, voor of na zijn noten aan extra markeringen scheef en het grote respect dat dirigent, orkest en solisten voor Puccinis intenties betuigen zorgt zelfs voor wie denkt deze opera goed meent te kennen blijvend voor verrassingen.
Het is de chemie tussen Netrebko en Villazon die deze opname zo de moeite waard maakt: beide zangers pikken moeiteloos op elkaar in, laten de muziek voor zichzelf spreken en de opera natuurlijk verlopen en lijken elkaar continu te inspireren. Het ziet er zeker naar uit dat deze 'La Bohème' een klassieker wordt die de vergelijking met grote historische opnames zoals met De Los Angeles, Callas of Tibaldi moeiteloos aankan.
Meer over Giacomo Puccini
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
