Het is telkens verbazingwekkend hoe anders de barokmuziek van Georg Frederic Händel klinkt in verhouding tot die van zijn Engelse landgenoten. De fijnzinnigheid die Händel opdeed tijdens zijn verblijf in Europa behield hij en hij koppelde er een soort pompeuze, elegische stijl aan vast die, indien slecht uitgevoerd, snel burlesk kan klinken. Vooral in zijn 'Water Music' valt op hoe plechtstatig Händel schreef. Zelfs in de lichtere stukken, dikwijls met prachtige soli in de houtblazers, lijkt de componist niet helemaal los te komen van het strenge keurslijf waarin de Engelse Barok gebed zat. Met jachtige hoornpartijen en een cruciale rol voor de kopers in het algemeen, laat dit werk zich absoluut niet eenvoudig uitvoeren als enerzijds vrolijke, anderzijds feestelijke muziek zonder veel blasé.
Ook in zijn uitvoering van het werk ontsnapt dirigent Marc Minkowski niet aan het opgeblazen karakter dat de 'Water Music' als een dubbelzinnig aureool omgeeft. Aan zijn muzikanten ligt het in ieder geval niet, want Les Musiciens du Louvre is een schitterend orkest met heel veel talent aan boord. De blazers zijn quasi uitsluitend foutloos, hoewel ze soms iets te snel in overdrive lijken te gaan, en de strijkers bereiken af en toe zelfs een Franse lichtheid in hun begeleidende passages. Minkowski heeft echter vooral de puls die van de bekende thema's uitgaat willen doortrekken naar de ganse compositie. Dat is hem zonder veel omhaal gelukt: de partituur blijft constant pulseren en nergens komt het enthousiasme tot een stilstand. Bijgevolg is deze uitvoering ten zeerste aan te raden voor wie van het werk alleen de clichés kent, en niet de ware schoonheid. Anderzijds werpt Minkowski niet het soort "nieuw licht" dat de aanschaf van dit schijfje als tweede opname zou rechtvaardigen. Dat ligt niet aan Minkowski, die in de '12 Londense symfonieën' van Haydn het voorbije jaar reeds bewees een ongelofelijk visionair te zijn, als wel aan Händels partituur, waarin de typisch Barokke cadans eigenlijk niet te overwinnen is. Wat zich daarachter bevindt, is dan ook een raadsel...
Hoe moet men de 'Water Music' dan beluisteren? De subtiele hint op de cover kan een aanwijzing zijn: de handen in de nek, achterover leunen en gewoon genieten. Toch is het spijtig dat musicoloog Ivan A. Alexandre geen afdoende antwoorden formuleert in zijn liner notes, waarin hij vooral aan historische duiding doet en de muziek zelf dus een beetje onderbelicht blijft. Vooral over het toemaatje van deze cd, de suite 'Rodrigo', lost de man net te weinig informatie om de luisteraar oprecht nieuwsgierig te maken naar de werken, die overigens ook prachtig zijn. In zijn geheel kortom een oerdegelijke Händel-uitvoering. Zeker interessant voor Barokfanatici!
