Solomon was Händels tweeëntwintigste oratorium en luidde samen met het ongeveer terzelfder tijd gecomponeerde 'Susanna' Händels late stijlperiode in. Qua onderwerp stapt 'Solomon' af van de patriottische toon die hij in eerdere werken aansloeg, en richt het zich op het bijbelse verhaal van koning Salomon, een verhaal dat een aardige dosis dualisme bevat. Allusies op Salomons seksuele voorkeur voor exotische vrouwen, die volgens het oude testament zijn ondergang zouden veroorzaken worden geschreven op enkele van de meest tedere liefdesduetten die Händel ooit scheef. Salomon zelf, zeker niet de onbetwiste held van het oude testament wordt hier echter opgevoerd als voorbeeld van de ideale verlichte despoot. De drie delen beschrijven scènes waarmee het Londense publiek uit 1749 bekend moet geweest zijn: een liefdesscène tussen Salomon en zijn Egyptische bruid wordt gevolgd door het bekende Salomonsoordeel: twee prostituees beweren dat zij de moeder van hetzelfde kind zijn waarop de wijze Israëlitische koning beveelt de baby in twee de hakken en elke vrouw een helft te geven. De valse moeder prijst Salomons 'wijsheid' terwijl de echte moeder liever haar kind opgeeft dan het gedood te zien worden. De laatste scène volgt de exotische koning van Sheba wanneer zij het beloofde land bezoekt.
Het grote orkest waarvoor Haendel vraagt, omvat onder meer vier hobo's, twee fagotten én contrafagot (waarschijnlijk een van de eerste malen dat dit instrument in een groot klassiek werk gebruikt werd), twee trompetten en twee hoorns. De continuosectie werd verder versterkt met twee klavecimbels, celli, bassen en luit. Ook het aantal strijkers breidt Haendel uit en zo kan hij gebruik maken van de kleurverschillen tussen delen die mét of zonder de extra 'ripiento' groep geschreven werden. Zelfs in soloaria's verandert Händel meermaals tussen kleine en grote bezetting.
Ook het RIAS kamerkoor, natuurlijk geen onbekende met Händels muziek, doet haar best om voor een gevarieerde en boeiende uitvoering te zorgen. Enkele spectaculaire koorpassages worden met passend vuurwerk uitgevoerd en zo blijven het koor van de Israëlieten 'From the cencer curling rise' of het openingskoor van het oratorium 'Your harps and cymbals sound' opwindende ervaringen. Maar minstens even indrukwekkend is de vrome toon die de koorzangers aanslaan in het hemelse 'With pious heart, and holy tongue'.
Alt Sarah Connolly, die de castraatrol van Salomon voor haar rekening neemt, heeft al veelvuldig haar sporen verdiend met repertoire dat van barok tot laatromantiek reikt en ze stelt ook hier niet teleur. Met een onberispelijke dictie en heel verstaanbare maar natuurlijke fraseringen houdt zij de aandacht van de luisteraar moeiteloos vast. Sopraan Susan Gritton, die zowel de rol van Salomons koningin als van eerste prostitué zingt komt heel mooi over met een frisse en heldere stem die goed tot haar recht komt in aria's als 'Bless'd the day when first my eyes' uit het eerste deel. Enkele ensembles bezitten hier de levendigheid van een operascène en dat geldt zeker voor de scène waarin Salomon oordeelt tussen de rechtschapen en de slechte prostitué. Enkel bariton David Wilson-Johnson stelt wat teleur: zijn vibrato, die in de hoogte en de laagte wel erg prominent wordt, stoort meer dan dat hij expressief is en in de laagte heeft hij moeite om boven de begeleiding uit te komen. Die twee factoren samen zorgen ervoor dat hij al te vaak de accuraatheid mist om Händels muziek helder voor te dragen.
Ook nu Händels opera's en oratoria vaker en vaker uitgevoerd en opgenomen worden, is en blijft dit een erg mooie 'Solomon' die een waardige aanwinst is voor wie een Händel-verzameling wil aanleggen. Zowel solisten als koor en orkest houden de uitvoering boeiend en gevarieerd en geven blijk van veel fijngevoeligheid en transparantie.
Meer over Georg Friedrich Händel
Verder bij Kwadratuur
