Toen Händel naar Londen trok, was de nieuwe trend om Italiaanse opera's te componeren al volop aan de gang. Het enige probleem was dat het nog geen duidelijke stijl was, maar eerder een mengeling van zowel Engelse als Italiaanse elementen. Händel zou daar orde in scheppen. Met 'Radamisto' kwam de Italiaanse stijl volledig tot zijn recht, met een volledig Italiaans libretto, enkele dansen aan het einde van elke akte en natuurlijk de Italiaanse zangerigheid in de muziek. Händel maakte een tweede versie voor de herneming enkele maanden later. Hij verving aria's, schreef er nieuwe bij voor nieuwe zangers in de cast en componeerde zelfs een nieuw vocaal kwartet op het einde van de opera. Deze opname brengt de eerste versie, die een meer duidelijke structuur heeft, op twee veranderingen na in de derde akte (twee aria's die Händel in de eerste versie uit een andere opera had ontleend bij gebrek aan tijd).
Deze Barokopera vertoont de typische trekjes voor een werk uit die tijd. De structuur is erg duidelijk: ouverture gevolgd door drie aktes die elk tussen 11 en 13 scènes bevatten, opgebouwd uit recitatieven en aria's, waarbij elke akte wordt afgesloten met enkele typische dansen (bourée, passacaille, enz.). Alle recitatieven worden uiteraard begeleidt door een basso continuo-groep terwijl de aria's steun krijgen van heel het orkest dat hooguit bestaat uit een dertigtal muzikanten. De aria's bestaan uit twee kleinere delen waarbij het eerste deel na het tweede terugkomt, maar dan met versieringen (ABA'-structuur). De snelle aria's beelden de actie uit, terwijl de trage eerder beschouwend zijn en een stilstaand moment zijn in de opera. Bijna alle rollen van dit werk zijn vrouwenrollen (ook de mannelijke personages) op Farasmane en Tiridate na. Hoewel deze twee rollen een groot aandeel hebben in de recitatieven, hebben ze respectievelijk één en twee aria's, wat van deze opera een echte vrouwenopera maakt (wat soms enige verwarring schept aangezien er wel meer mannelijke personages zijn).
De muziek blijft steeds herkenbaar, maar Händel weet de variatie er perfect in te houden. Zo gebruikt hij in de aria's afwisselend fagot, hobo, viool, trompetten of hoorns als obligate instrumenten om de tegenstem te spelen. De hoorns zijn een nieuw gegeven in de opera in Engeland op dat moment en worden steeds per twee gebruikt, zoals bijvoorbeeld in Tiridate's aria 'Alzo al volo' in de derde akte. In de hele opera komt er echter op één duet en de slotscène na geen enkel ensemble voor. Het verhaal van deze opera seria eindigt niet tragisch, zoals dat gewoonlijk is, en de slotscène heeft dan ook een feestelijk en dansend karakter (trompetten spelen hierbij een belangrijke rol). Het allerlaatste nummer klinkt als een soort triomfantelijk uittredelied.
Het ensemble Il Complesso Barocco klinkt erg enthousiast en dynamisch en beschikt over uitstekende solisten (ze spelen allemaal op authentieke instrumenten). Het orkest klinkt als begeleiding erg soepel en bescheiden en geeft een goede steun bij de aria's. Bij de instrumentale delen treedt het dan volledig op de voorgrond, maar met stijl en veel fijngevoeligheid. De ouverture klinkt stevig terwijl de begeleiding van bijvoorbeeld Polissena's aria 'Tu vuoi ch'io parta' een ingetogen sfeer brengt.
De hele cast van zangers staat op gelijk niveau, wat erg aangenaam is. Allemaal hebben ze een erg duidelijke uitspraak en gooien ze zich met veel overgave in hun rol. De stemkleur van Laura Cherici (Tigrane) is iets scherper dan de anderen, terwijl Maite Beaumont (Zenobia) erg indrukwekkende, lage coloraturen ten toon spreidt. Joyce DiDonato (Radamisto) en Patricia Ciofi (Polissena) zijn vaste waarden in de Barokopera's en dat is niet onterecht. Beiden hebben een warme, rijke stem en leggen heel veel emotie aan de dag. De twee mannen van de cast, Zachary Stains (Tiridate) en Carlo Lepore (Farasmane), zingen hun rol met veel overtuiging. Stains bezit een uiterst warme tenorstem. Wat opvalt is dat de hele cast met een mooie, natuurlijke vibrato zingt (op Lepore na wiens vibrato soms iets te snel is) wat het geheel een mooie afwerking geeft. Een opname die helemaal in orde is en waar er met veel kennis van stijl met de muziek omgegaan wordt.
Meer over Georg Friedrich Händel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
