Gaetano Donizetti (1797-1848) had al grote faam als operacomponist opgebouwd toen hij in 1838 naar Parijs trok. Daar kreeg hij vele kansen van de plaatselijke theaterdirecteurs, wat de jaloezie van zijn Franse collega's opwekte. Eén van de successen die in Parijs ontstaan is, is de komische opera 'La Fille du Regiment'. Die is in onze regionen slechts zelden te zien, maar behoort in Italië nog steeds tot de publiekstrekkers. De dvd die Decca van het werk heeft uitgebracht, werd opgenomen in Genua in 2005.
Het verhaal van 'La Fille du Regiment', dat speelt aan het begin van de negentiende eeuw, heeft alle ingrediënten van een romantische komedie. Marie is als vondeling geadopteerd door het Franse regiment. Om met haar te mogen trouwen sluit Tonio, een Zwitser en dus vijand van de Fransen, zich aan bij het regiment. De derde kracht is de plots opgedoken tante van Marie, die verklaart dat zij tot de hogere stand behoort en haar wil uithuwelijken aan de hertog. Uiteraard draait de opera uit op een happy end, dat Tonio met Marie verenigt. Regisseur Emilio Sagi situeert het hele gebeuren tijdens de Tweede Wereldoorlog, wat hij vooral met de kostumering duidelijk maakt. Hij vertelt het verhaal zonder omwegen, waarbij hij gediend wordt door prachtige, realistische decors.
De muziek van Donizetti behoort tot de glansperiode van de belcanto. De beide hoofdrollen zijn vocaaltechnisch ontzettend zwaar: zowel Marie als Tonio moeten over een grote tessituur en erg vlotte coloraturen beschikken. De bekendste aria uit de opera is een spektakelstuk – en wordt op deze dvd ook herhaald op vraag van het publiek – waarin de tenor zomaar eventjes negen hoge do's ten beste moet geven. Naast de coloratuurrijke aria's maakt Donizetti ook ruimte voor meer lyrische fragmenten, zoals bij voorbeeld het ontroerend mooie afscheid van Marie aan het eind van de eerste akte. Daar verschijnen ook harmonische kleuren die expressiever en boeiender zijn dan de wat lichtere momenten van de opera. 'La Fille du Regiment' zit vol meeslepende momenten, zoals de ritmische opgewektheid van de koorfragmenten, waarin het slagwerk vaak een grote rol vertolkt. Jammer dat het koor van de opera van Venetië zelden transparant of precies klinkt. De solisten zijn daarentegen verbluffend. Tenor Juan Diego Flórez zingt de aartsmoeilijke muziek met het grootste gemak en behoudt steevast aandacht voor de lyriek. Bovendien is hij een ijzersterk acteur, die met de minste beweging kan duidelijk maken wat hij denkt. Zijn tegenspeelster Patrizia Ciofi is vocaal even indrukwekkend, al leiden haar bizarre gelaatsuitdrukkingen soms af van de kraakheldere stem waarmee ze haar aria's vertolkt. Naast hen staat een cast zonder zwakke schakel, al had een Franse taalcoach wonderen kunnen doen: niet bij iedereen is de uitspraak immers zoals het hoort. Wel helemaal overtuigend is wat dirigent Riccardo Frizza uit het orkest haalt. Van bij de ouverture bruist het orkest zoals de beste champagne, om in het verdere verloop van de opera steevast het perfecte evenwicht te behouden tussen ritmische drive en adembenemende precisie.
Meer over Gaetano Donizetti
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
